In de dagen voor Femke’s* begrafenis ontving ik een kaartje met de tekst er in;
‘Lieve ouders, u kent mij niet maar ook ik heb gestaan waar u nu staat en ik wil u vertellen, ook al geloofd u mij op dit moment niet, ooit gaat de zon weer schijnen’
Toen ik het las voelde ik niet zo veel. Ik kon er op dat moment niets mee. Enkel de gedachte van ‘wat lief dat vreemde mensen n.a.v. een rouwadvertentie uit de krant de moeite nemen om een kaartje te sturen.
Weken gingen voorbij en bij het opruimen van de kaarten kwam ik het kaartje weer tegen. Toen pas kwam het besef dat deze mensen wisten waar ze over deden praten. Ik kwam zo veel mensen om mij heen tegen die of niets zeiden of dingen zeiden in de trant van ‘ik kan mij voorstellen dat’ ..wat nergens op sloeg.
Dit kaartje werd mijn houvast in de donkere zware maanden na haar dood. Het was mijn stipje op de horizon. Als zij de zon na het verlies van een kind weer konden zien en voelen waarom zou dat voor mij dan niet zo zijn? Oh wat heb ik verlangd naar dat stipje…. naar het moment dat ik ook die zon weer voelde stralen.
En ja.. uiteindelijk heb ik de zon weer gevoeld, omarmt en gekoesterd. Ik kon weer eens lachen en genieten. Echter heeft dat jaren geduurd. Als ik terug kijk was het begin 2015 dat mijn man Fons* en ik oprecht tegen elkaar zeiden “Ja.. je kunt je leven weer kleur geven en de zon voelen schijnen..”
Midden 2015 kwam aan dat zonnetje abrupt een einde toen mijn man plotseling stierf. Wat deze ronde anders was, was het feit dat ik nu zeker wist dat het zonnetje niet voor eeuwig weg zou zijn. Ik had hem al eens gevonden.. en ja.. ook na dit intense verdriet vond ik de zon weer terug. En ja.. helaas duurde dit ook weer jaren..
Aan lotgenoten wil ik hetzelfde mee geven; Ooit gaat de zon weer schijnen, echt waar. Kun je weer oprecht genieten en lachen. Je gaat (zelfs meer als voorheen) genieten van de kleine dingen in het leven zoals de herfstkleuren, een heldere hemel vol sterren of een regenboog. En ja, dat mag je ook voelen. En nee, onbezorgd en onbeschadigd zal je nooit meer worden. Je moet je daar bij neerleggen.. Neerleggen bij de nieuwe jij, ik of wij. Maar geloof mij als lotgenoot, ooit ga je de zonnestralen weer voelen en weet je… Wie denkt je dat deze zonnestralen op je af stuurt….?😍😉
Lotgenotenkracht 