Sterfdatums

Elk jaar weer voel ik de datum en zelfs de maand naderen.. In de aanloop van de sterfdatum voel ik mij al emotioneler en lichamelijk moe.. Ik voel aan alles dat de datum er weer aan komt. Na de eerste jaren had ik de illusie dat dit wel minder zou worden. Ik wist immers hoe zo’n dag zou voelen en ik zou er wel aan gewent zijn ondertussen.. Elk jaar weer ‘verrast’ het mij hoe ik weer gevloerd ga van verdriet en gemis. Ik denk elke dag aan mijn engelen maar op deze dagen is het 1000x erger.. Het verdriet overheerst weer enorm..

Waarom de aanloop naar de datum ook zo heftig is weet ik eigenlijk niet.. Iets in je lijf schreeuwt steeds naar je dat het verdriet er weer zo erg aan zit te komen of zo.. Wat mij heel erg opviel is dat mijn eerste man dit ook had. We voelde van elkaar de innerlijke strijd en het verdriet richting de sterfdatum. Door de jaren heen hebben wij geleerd hoe we de ander het beste kunnen helpen in deze dagen. Soms gewoon even een knuffel of juist even het alleen zijn in het eigen verdriet. Na zijn dood vallen mij de dagen voorafgaand aan de sterfdatum veel zwaarder. Voor mijn gevoel sta ik nu alleen in deze periode. Niet dat mijn huidige partner mij niet kan of wil steunen maar hij heeft het gevoel (uiteraard) niet omdat hij gelukkig geen sterfdatums in zijn leven geijkt heeft staan. Hij merkt aan mij dat de dag er weer aan komt en steunt mij in mijn verdriet. Echter merk ik dat ik mijn eigen lotgenootje extra mis in deze dagen.

Als de datum dan daar is valt jij mij elk jaar weer mee en tegen tegelijk. Elk jaar wordt ik weer verast hoe moeilijk dat deze dag is en hoe zwaar dat hij mij valt. Hij valt mee omdat je al zo’n zware aanloop hebt gehad dat deze dag niet extreem zwaarder is.

De sterfdag staat voor mij elk jaar in het teken van.. ‘x zoveel jaar geleden leefde ze nu nog. Nu lag ze lekker in de box, Nu werd ik gebeld door Fons.. Nu werd ze dood verklaard…’ Je herleeft de gehele dag opnieuw. Gek eigenlijk hoe zo’n hele dag wel in je geheugen staat gegriefd. Ook de minder belangrijke zaken.. Deze herinneringen maken mij week, emotioneel, moe, en het gemis zo intens groot. Op de sterfdag voel ik weer de paniek en angst die ik op die bewuste avond voelde. Elke sterfdatum ga ik met de kinderen naar de graven. Maken we het samen schoon en knutselen we samen een werkje voor op het graf. We maken de omgeving van de graven weer extra netjes en steken een kaarsje aan in het kappelletje. Verder hoop ik elk jaar wil dat deze 24 uur veel sneller gaat dan normaal. Morgen volgt weer een dag en die dag gebruiken we om weer op te krabbelen en op te staan.

Op deze dagen krijg ik berichtjes van mensen met lieve teksten. Gewoon even een berichtje dat ze aan mij denken. Deze groep is de afgelopen jaren steeds kleiner geworden. Dit komt deels omdat mijn vriendengroep en leefomgeving kleiner is geworden maar ook omdat mensen er niet meer bij stil staan. Ik plaats bewust pas laat een berichtje op sociale media omdat ik ergens wil kijken wie het uit zichzelf nog weet. Als ik iets plaats leeft iedereen met mij mee. Fijn uiteraard want ze kunnen ook niet reageren maar ergens voelt dat wel dubbel. Ze worden er door mij aan herinnerd en het verloopt niet vanuit hun zelf. Uiteraard heb je op je sociale media veel ‘vrienden’ die in het dagelijks leven enkel kennissen zijn.  Van hen verwacht ik dan ook niet dat ze mij uit eigen beweging appen. Maar elk jaar weer merk ik dat ik sommige mensen overdag gemist heb. Zouden ze mijn meisje dan echt vergeten zijn? Mijn verstand weet vaak beter maar mijn gevoel op zo’n dag ervaart dat niet zo.

Afgelopen jaren waren deze dagen dus heftiger omdat ik in stilte deed lijden.. Ik kon het niet meer met mijn eigen lotgenootje (mijn man) delen.. Ik wilde mij ‘groot’ houden voor mijn kinderen en nieuwe partner. Mama mag wel een traantje hebben maar geen hysterische jank bui.. maar dat laatste was juist wel waar ik behoefte aan had. Om de emmer te legen.. om mijn emoties mijn lijf weer te laten verlaten.

De afgelopen jaren heb ik dat veel te weinig gedaan. Die emmer geleegd. Dat resulteerde weer in depressieve gevoelens en gerelateerde klachten. Ik schakelde mijn gevoel te veel uit of anders gezegd, ik liet ze gewoon niet omhoog komen om vervolgens ze te kunnen laten gaan.

Hoe moeilijk ook maar hou je niet groot op zo’n dag. Laat je gaan als je dat wilt. Maar als je daar geen behoefte aan hebt ook goed. Laat je door andere niet vertellen hoe jij deze dag moet invullen. Volg je gevoel en laat je tranen stromen… Elke traan staat voor een liefdevolle herinnering van hem/haar die je zo vreselijk mist….