Vrienden werden kennissen, kennissen werden vrienden..

10 jaar geleden was ik een andere vrouw. Ik had een leuke vriendengroep en ik kon het ook goed vinden met de vriendengroep van mijn man ondanks het leeftijdsverschil.

Hoe anders ben ik hier tegenaan gaan kijken na het overlijden van Femke*.
Voor een buitenstaander is het moeilijk om in te schatten hoe te handelen richting engelen ouders.

Dat snap ik vandaag de dag maar al te goed maar destijds niet. Ik miste een lief woord, een berichtje op een sterfdatum, begrip voor mijn verdriet en het noemen van haar naam door andere.

Maanden lang vocht ik tegen boosheid als er weer eens een pijnlijke opmerking werd gemaakt tijdens een feestavond of etentje. Ik was verdrietig als er een zwangerschap werd aangekondigd en er gedaan werd alsof het zwanger worden niets voorstelde. Als een zwangere vriendin zei dat ze wel hoopte dat de zwangerschap goed bleef gaan omdat ze anders constant herinnerd zou worden aan hoe groot haar kindje zou zijn geweest aangezien al haar vriendinnen nu ook zwanger waren.. Pardon?? Hoe denk je dat dat voor mij is vertelde ik haar.. Oh ja..

Wat was ik boos en verdrietig… Achteraf niet eens zo om wat ze zei maar meer omdat ze niet de feeling had om dit niet in deze setting, waar ik bij was, te vertellen. Ze wilde zich dus niet inleven in mijn situatie. Nu weet ik dat het geen kwestie was van niet willen. Het was destijds een kwestie van het niet kunnen….

Mensen die niets mee gemaakt hebben kunnen zich niet inleven in jouw verdriet. Ze weten niet hoe het voelt. Ook al denken of zeggen ze van wel. Als engelenouder ben je zo enorm wijs geworden in het leven en waar het echt om draait. Voor deze wijsheid heb je echter een veel te hoge prijs betaald. Ik was zo veel liever dom gebleven als ik eerlijk ben….

Mijn grootste fout was echter dat ik mijn vrienden hun ‘domheid’ kwalijk nam. Ik nam ze kwalijk dat ze mij niet steunde op de momenten dat ik het moeilijk had. Dat ze Femke’s* naam niet meer noemde en dat er gewoonweg niet meer over gepraat werd. Het feit dat veel van mijn vrienden er bij waren toen ze dood werd verklaard maakte het voor mij nog onbegrijpelijker.

Ik had er veel verdriet van. Ik herinner mij nog goed dat bij een lotgenoten bijeenkomst van de wiegendood ouders deze ervaring overal werd herkend. Elk ouderpaar voelde boosheid en verdriet als het over hen vriendengroep ging. Hoe groot de teleurstelling was om te beseffen dat de vrienden die je denkt te hebben je niet door dik en dun (kunnen) steunen.

Eén ouderpaar gaf aan dit ook te hebben ervaren en zij hadden besloten de stekker uit de vriendengroep te halen. Het had hun zo veel rust gegeven dat ze het ons ook aan deed aanraden. Toen ik naar huis reed van deze bijeenkomst zei ik tegen Fons; “Dat ga ik ook doen”.. Vanaf die dag heb ik de meeste vrienden nooit meer gesproken als enkel een berichtje op sociale media. Het heeft mij destijds heel veel rust gegeven.

Gelukkig heb ik vandaag de dag nog wel een paar goede oude vriendinnen die mij wel altijd tot op de dag van vandaag heel veel steun en vertrouwen hebben gegeven. Ik ben hen dan ook zo enorm dankbaar.

De andere kant is dat ik na het overlijden van Femke* ook nieuwe vrienden er bij heb gekregen. De dood van Femke* heeft kennissen goede vrienden gemaakt. Ik heb hen op een moeilijk moment in mijn leven beter leren kennen en dat geeft een enorm goed fundament voor een vriendschap. Ze zijn er vanaf dat moment altijd voor mij geweest en daar zal ik ze altijd enorm dankbaar voor zijn.

Ook heb ik lotgenoten leren kennen waarmee ik goed contact heb. We zien elkaar niet veel maar oh wat is dat contact bijzonder. Al mijn verhalen gaan hier natuurlijk over, maar hoe sterk kan je een band samen maken als je allebei zoveel wijsheid hebt verkregen, beide op de meest verschrikkelijke manier denkbaar. Een half woord zegt elkaar genoeg….

Mijn ervaring verteld mij dat het hebben van een grote vriendengroep betekend dat je nooit echt iets vreselijks hebt meegemaakt of heel veel (uniek) geluk hebt gehad in je vriendengroep.

Je leert je vrienden het beste kennen als er problemen zijn of verdriet is. Je leert in één klap wie er wel en niet voor je is. En ja, het is vaak niet persoonlijk.. ze weten gewoonweg niet hoe ze met jou / jullie en de situatie moeten omgaan. Na jaren zie ik dit eindelijk in. Voor mij veranderd hier niets meer aan. Wat is gebeurd is gebeurd maar bedenk je dus goed dat het voor de omgeving ook heel moeilijk is. Als je het kan bespreek wat je voelt. Dat je bv graag meer gesteund word en hoe je dan gesteund wil worden. Ik heb dat nooit gekund met als gevolg een kleine vriendengroep.

Of ik dat erg vind? Nee, niet meer. De vrienden die ik heb zijn mij zo dierbaar dat ik liever een handje vol goede vrienden heb, dan een hele groep halve vrienden….