Overlevingsmechanisme..

Waar zijn de uren, dagen, maanden gebleven na de dood van Femke* en Fons*??

Ik zal gegeten, gewassen en gezorgd hebben maar als ik terug kijk naar die tijd dan vraag ik mijzelf af wat ik allemaal gedaan heb. Ik herinner mij de onmacht, het gemis en het verdriet heel goed maar alle ‘simpele’ dingen er om heen herinner ik mij amper..

Mij is verteld dat dat komt doordat je in een soort van overlevingsmodus komt. Je bent hard aan het werken om het verlies te verwerken en te rouwen. Je brein is niet bezig om de, voor dan, nutteloze zaken op te slaan.. Klinkt logisch.. en toch probeer ik mijzelf kosten wat kost zaken te herinneren..

Zo weet ik nog dat ik uren en uren geknutseld heb. Ik maakte graag fimo poppetjes en gedenk spulletjes voor Femke’s* grafje. Ik wilde voor haar bezig zijn want alle andere zorg was mij afgenomen na haar overlijden. Ik wilde ‘zorgen’ voor haar en dit was voor mij een overlevingstechniek.

Ook na het overlijden van Fons* ging ik graag aan de slag. Het enigste grote verschil hierbij was dat ik nu niets voor op het graf wilde maken maar er voor wilde zorgen dat ons huis, de tuin etc er goed verzorgd bij lag. Ik wilde iedereen denk ik laten zien dat nu ik het allemaal alleen moest doen, het ook prima alleen kon….

Nu weet ik wel beter maar destijds zou ik kosten wat kost alles zelf doen. Ook dat zie ik nu als overlevingstechniek.. Want als ik bezig ben is er geen ruimte voor gedachtes en gevoelens die ik niet onder ogen wilde zien.. Ik heb maanden dan niet jaren weg gerend voor mijn echte gevoelens.

Pas na de geboorte van mijn dochter in 2019 viel bij mij het kwartje.. Het ging helemaal niet zo goed met mij.. Ik was mentaal en fysiek op.. Ik had jaren gerent om maar niet te voelen. Ik was een ster geworden in mijn eigen overlevingstechniek. Ik kon goed functioneren op mijn werk en als ik mijn ‘geschiedenis’ aan vreemde moest vertellen dan kon ik dat als een lopende trein vertellen zonder emoties te laten zien. Knap he!! .. Nee.. niets is minder waar. Knap, misschien maar wenselijk? Nee allesbehalve.. Vaak kreeg ik te horen ‘Wat kan je er goed over vertellen? Jeetje! Wat heftig, wat knap dat je hier zo staat etc etc etc…’

Mensen die er voor gestudeerd hebben weten wel beter.. Die zien een overlevingstechniek die te groot is geworden en nu in het dagelijkse leven ook zich er mee begint te bemoeien. Het zit mij echte (diepe) rouwverwerking in de weg.. Ik heb een manier gevonden om door te gaan met ‘functioneren’ maar het gevoel laat ik niet toe..

Nu mijn leven weer in wat rustig vaarwater zit merk ik dat mijn overlevingstechniek mij in de weg aan het zitten is. Het zit mij als persoon in de weg maar ook in mijn relaties. Gelukkig heb ik iemand gevonden die wel door mij heen prikt. Het doel is om mijn overlevingstechniek daar te laten waar het hoort.. in het verleden en niet in het huidige nu…

Als je verlies nog vers is volg dan je gevoel. Laat je geen dingen aanpraten. Houd je vast aan die techniek die bij jou op dat moment het beste past. Zoek deze voor jezelf op. Ontdek wat deze voor je directe naaste is. Iedereen verwerkt verlies nu eenmaal anders.

Als je merkt dat het steeds wat beter met je gaat probeer hem dan wat meer los te laten.

Dat voorkomt veel ‘ellende’ als je eenmaal verder bent in het proces.