Had ik maar….

Had ik haar die avond maar in bad gedaan… Was ik maar thuis gebleven.. Was ik maar naar de huisarts gegaan…

Elke engelenouder zal het herkennen.. Het enorme schuldgevoel en constant al die vragen en verwijten.. Had ik maar… dan zou ze nog hebben geleefd..

Na de dood van Femke* heb ik mijzelf helemaal gek gemaakt door alle schuldgevoelens.
Mijn man zelfs nog meer.. Ze zou nog geleefd hebben als dit of dat. Ik kon niet veel met dit schuldgevoel enkel mijzelf extra laten lijden.

Ik vond Femke* een hele rustig baby. Ze had een zware bevalling gehad en wilde de eerste dagen helemaal niet eten. Uiteindelijk hebben we haar met een spuitje aan het eten gekregen. Ze huilde zelden en kwam bijna nooit zelfstandig voor een voeding. Wij moesten haar altijd wakker maken. Er is zelfs een keer geweest dat wij haar niet wakker kregen. Ze bewoog wel maar kon niet uit de slaap komen. We hebben haar aan en uitgekleed, gekieteld en zelfs met een nat washandje nat gemaakt maar niets hielp. In overleg met de kraamverzorgster moesten we haar maar laten liggen. Ze zou zichzelf wel melden als ze honger kreeg. Ook kon Femke* uren met oogjes open voor zich uit blijven staren. Het was net of ze sliep met ogen open..

Ik ben denk ik elke week naar de wijk (consultatiebureau) gereden om haar te laten wegen en mijn zorgen te uiten. Telkens was alles oké. Ik kreeg zelfs te horen; ‘mevrouw u moet blij zijn met een rustig kind. Ouders met een huilbaby zouden dit heel graag willen hebben’. Ik was voor de eerste keer moeder.. Zij hadden wel ervaring met baby’s dus zouden wel gelijk hebben..  Toch?

Dat ik nooit doorgepakt heb op mijn moederinstinct heeft mij jaren achtervolgt. Ik had die vrouw achter de balie uit moeten trekken en moeten zeggen dat Femke* NU onderzocht moest worden omdat ik het niet vertrouwde…Had ik maar…

Na haar dood werd ik gebeld door de vrouw van de wijk. Ze had gehoord dat Femke* was overleden en vroeg of ze iets voor mij kon doen.. Ik zal hier niet schrijven wat ik haar gezegd heb, maar ik heb haar zo enorm de wind van voren gegeven en haar heel duidelijk gemaakt dat ze nu niets meer voor mij hoefde te doen omdat mijn kindje dood was.

Mijn schuldgevoel bleef maar aan mij knagen. Hadden we het kunnen voorkomen? Had ze tijdens haar geboorte al zo’n ‘klap’ gehad waardoor er iets fout was gegaan in haar hersentjes? Met andere woorden had ze bij de bevalling zuurstof gebrek gehad? Wij wilde zo graag antwoorden op al onze vragen.. Niet alleen om ons verder te kunnen laten rouwen maar ook om onze schuldgevoel te kunnen sussen..

Omdat wij graag wilde meewerken aan onderzoeken rondom kinderen met wiegendood hebben wij een gesprek gehad met een onderzoeker, een gepensioneerde kinderarts die het hoe en waarom van wiegendood probeert te achterhalen.

Het was een heel heftig gesprek maar de dingen die hij ons zei zijn mij altijd bijgebleven en hebben mij heel veel steun gegeven. Hij zei;  “Elke ouder die een kind verlies voelt zich schuldig. Dat is een teken van liefde en moedergevoelens. Deze schuldgevoelens maken u een goede moeder’ U bent geen goede moeder als u geen schuldgevoelens kent.”

Onze tranen rolde over onze wangen. Van die kant hadden wij het nooit bekeken. Wij ervaarde enkel de negatieve kant ervan. Er zat dus toch een (kleine)positieve kant aan.

Wat ons ook heel erg hielp was het feit dat deze arts haar medische rapport en bevallingen doorkeek en tot de ‘conclusie’ kwam dat Femke* in zijn ogen inderdaad een hele klap had gehad tijdens de bevalling. Dat ze waarschijnlijk zuurstof gebrek heeft gehad en dat dit zich later mogelijk zou vertalen in allerlei problemen. Dit zou pas aan het licht gekomen zijn op het moment dat Femke* achter ging lopen in motorische vaardigheden zoals op de buik rollen en kruipen. Helaas heeft ze deze leeftijd nooit gehaald en zal dus nooit bewezen kunnen worden.

Mijn man is zich tot zijn dood toch schuldig blijven voelen ondanks alle “bewijzen” en wijze woorden van deskundige. Ik denk dat deze stress ook heeft bijgedragen aan zijn vroege dood. Ook weer iets wat niet te bewijzen viel maar hij leed hier elke dag zichtbaar onder.

Het nare aan schuldgevoelens is dat je er helemaal niets mee kunt. Je krijgt je kindje of partner er niet mee terug. Je laat jezelf alleen maar meer lijden.

Je schuldig voelen moet je dus proberen te zien als een teken van liefde.. Een teken van je moedergevoelens zoals de arts dat destijds zei. Probeer je schuldgevoelens eens van een andere kant te kijken. Wat brengt het je? Juist… Probeer met ‘feiten’ je schuldgevoelens af te zwakken. Het feit dat Femke bij haar vader lag toen ze stierf ben ik later gaan zien als een soort van troost. Als Femke* die avond hoe dan ook zou sterven dan lag ze in vertrouwde handen. Handen die van haar hielden en haar deden troosten. Als ze die avond dood in de box had gelegen dan zou ze alleen zijn gestorven.. die gedachte bied mij troost en vecht daardoor tegen mijn schuldgevoelens in..

Tot slot praat over je schuldgevoelens met andere. Je zult zien dat zij, omdat ze er van een afstandje naar kijken,  je wellicht tot andere inzichten kunnen brengen. En onthoud, deze gevoelens komen voort uit liefde voor hem/haar die je hebt moeten loslaten..