In de eerste maanden na Fons zijn dood was ik in de avonden volop bezig in en rond het huis. Toen de dagen sneller donkerder begonnen te worden kwam ik meer en meer op de bank te zitten. De eenzaamheid viel mij steeds zwaarder en zwaarder.
Gelukkig nodigde vrienden mij uit om met hen naar verjaardagen en bijvoorbeeld de kermis te gaan. Ondanks dat ik het spannend en moeilijk vond probeerde ik zo toch langzaam mijn sociale leven weer wat op te pakken. Ik vond het enorm fijn dat ik met andere mensen ergens heen kon. Het alleen ergens binnen komen vond ik namelijk vreselijk.
Ik was ‘blij’ als de avond even niet ging over de zwarte momenten of het gemis dat ik zo enorm ervaarde. Ik was er even uit. Even onder de mensen. Even minder denken aan het zorgen voor mijn zoontje, de toekomst of het huis. Ik was er even uit..
Maar dan.. als de avond er op zat dan ging ik alleen naar huis… Er was niemand.. er was niemand die ik kon vertellen over wie ik gesproken had, welke liedjes ik had gehoord of wat dan ook.. Ik kwam elke keer weer thuis in leegte.. In stilte.. In een huis waar op dat moment niemand anders leefde dan ik.. Je bent eenzaam. Je voelt je op dat moment, als je de deur door gaat, zo vreselijk eenzaam.. De wereld lijkt even niet te bestaan.. Alleen jij in een bubbel van leegte.. Het contrast van een avond even vluchten en weer thuis komen was elke keer zo enorm groot.. De eenzaamheid die je dan voelt is niet te beschrijven.. Tranen rolde over mijn wangen en bleven rollen.. keer op keer op keer..
Deze ervaring was dan ook nieuw voor mij. Na het overlijden van Femke* was Fons er voor mij.. Nu was er niemand.. Mijn zoontje was logeren als ik ergens heen ging en het was stil.. Letterlijk en figuurlijk dood stil..
Het ineens niet meer kunnen delen van je verhalen, gevoelens, ervaringen en successen met je partner is zo enorm pijnlijk.. Ook het gewoon praten over koetjes en kalfjes ga je zo vreeslijk erg missen. Ik weet nog goed dat ik drie maanden na Fons zijn dood weer gedeeltelijk begon met werken. Mijn zoontje was logeren en ik kwam thuis na een introductiedag met mijn klas. Ik had een goede dag gehad. Een leuke klas. Grappige momentjes mee gemaakt.. Ik kwam rond 21.30 uur thuis.. Ik kreeg zo’n enorme dreun te verwerken. Het was niet dat ik mijn verdriet overdag was vergeten maar het contrast was weer zo enorm groot.. Ik kon mijn fijne gevoelens niet delen.. Ik kwam thuis in een leeg, donker en stil huis.. Die stilte is zo oorverdovend.. Je hoort bijna je oren piepen en dat zonder naar een concert te zijn geweest. Je krijgt zo’n klap van eenzaamheid te verduren met al het verdriet van dien..
Hoeveel je ook onderneemt om onder de mensen te komen of te blijven, telkens weer kom je alleen thuis.. ga je alleen naar bed, sta je alleen weer op.. Ik vond het zelf op een gegeven moment moeilijk om nog weg te gaan in de wetenschap dat de klap van de eenzaamheid weer op mij lag te wachten als ik naar huis ging.
Ik heb lang zitten nadenken welk advies ik mede lotgenoten kan geven. Je alleen voelen is niet weg te nemen.. het gemis blijft op zulke momenten enorm groot. Toch wil ik je adviseren om af en toe er even uit te gaan. Om onder andere mensen te blijven geeft je meer dan dat het alleen voelen bij thuiskomst van je af neemt. Ik werd er de eerste keren echt door over vallen. Wellicht dat als je weet dat dit je te wachten staat dat je jezelf hiertegen kunt wapenen. Door bijvoorbeeld iemand te bellen als je naar huis gaat en thuis komt. Als je ophangt ben je uiteraard weer alleen maar wellicht verloopt de overgang van samen naar alleen dan wat meer geleidelijk en doet het minder pijn.. Met de nadruk op minder, want pijnlijk blijft het hoe dan ook…
Lotgenotenkracht 