De week tussen overlijden en de begrafenis is lood zwaar. Je wordt emotioneel, geestelijk en fysiek gesloopt. Na zowel de dienst van Femke* als die van Fons* wilde ik rust.. Ik wilde dat iedereen uit mijn huis vertrok..
Maar dan breken de dagen, weken en maanden aan van ná het overlijden…
Waar ik het heel moeilijk mee had was dat de trein van het leven weer op volle kracht ging rijden. Alles om mij heen ging weer door.. Mensen om mij heen gingen weer door.. Hoe kon dat nou? Mijn wereld stond stil en mensen gingen weer door met de orde van de dag.. Hoe dan?
Mijn leven stond namelijk nog zo vreselijk stil. Ik kon vanuit stilstand niet op een hard rijdende trein instappen. Elke dag was er weer één om te zien te overleven. Na het overlijden van Fons* had ik één drijfveer die mij overeind hield en dat was mijn zoontje. Hij maakte dat ik uit bed moest komen of ik nu wilde of niet. Hij riep elke morgen mijn naam en hij was mijn reden om door te knokken.
Een kleine groep mensen die dicht om mij heen stonden, bleven gelukkig langs komen en hielpen mij bijvoorbeeld door op te passen of boden mij een luisterend oor. Ook de beste vriend van Fons* en zijn vrouw zijn vaak bij mij op bezoek gekomen. Ik heb heel veel steun gehad aan al deze mensen. Samen praten over Fons* / Femke* en samen praten over het gemis, verdriet maar ook over de mooie liefdevolle herinneringen. Dat deed mij goed.
Maar daarnaast was er ook een soort leegte.. Mijn wereld werd langzaam maar zeker kleiner en kleiner. Wat mij heel erg bij is gebleven is dat heel veel mensen / kennissen / klanten etc zeiden ‘Ik kom later wel een keer langs, je zult nu wel aanloop genoeg hebben’…
Hoe komen mensen daar eigenlijk bij? Doordat deze mensen dat dachten bleven ze allemaal op het zelfde moment weg.. En als de tijd dan nog verder verstrijkt wordt het moeilijker en moeilijker om daadwerkelijk nog achterom te komen. Of het wordt ‘vergeten’ of de drempel wordt te groot.
“je zal wel aanloop genoeg hebben’ werd dan ook vaak bij een toevallige ontmoeting gezegd. ‘Ik kom snel een keer langs”.. Op sommige mensen zit ik nog steeds te ‘wachten’…
Ik denk dat deze mensen best wel langs hebben willen komen maar dat het leven gewoonweg anders verliep. Toch zou ik aan mensen willen meegeven dat als je bij iemand wilt langskomen om dat dan ook op kort termijn te doen en niet te wachten op een later (geschikter) moment. De nabestaande kan (hopelijk) zelf aangegeven of een bezoek wel of niet uitkomt. Vul dat dus niet in voor de andere en ga er niet vanuit dat ze zat aanloop hebben. Ik heb veel lotgenoten gesproken die allen het zelfde hebben ervaren.. De enorme stilte van mensen om zich heen kort na het overlijden van mensen. Stuur de nabestaande een kort berichtje. Dat hoeft niet uitgebreid. Even zeggen dat je aan hem/ haar denkt ik voldoende, geloof me.
Aan lotgenoten wil ik meegeven dat je best mag aangeven aan mensen als je het fijn vind dat ze wel (op kort termijn) langskomen. Ga het gesprek niet aan op straat maar nodig ze uit voor een bak koffie. De mensen die echt langs willen komen zullen op je uitnodiging in gaan. Ik heb dat nooit gedaan. Ik merkte dat ik nadat de weken verstreken een enorme behoefte had aan contact maar ik kon niet aangeven dat ik juist bijna geen (andere) aanloop had van mensen.
Als extra nadeel ervaarde ik dat als je langere tijd geen contact hebt met mensen het oppakken van ditzelfde contact alleen maar moeilijker wordt. Jij gaat verder op je tijdlijn van verdriet, verwerking en gemis. Je kruipt langzaam vooruit. Als je mensen na lange tijd weer eens spreekt dan gaat het gesprek weer naar waar je elkaar voor het laatst hebt gesproken. Of te wel je gaat terug op je tijdlijn richting het dieptepunt. Als de ander dan weer weg gaat is hij/zij weer in het hier en nu op je tijdlijn maar ben jij weer een paar stappen terug gegooid met alle nare emoties van dien. Ik had dus aan mensen moeten aangeven dat ik het fijn vond dat ze ‘aangehaakt’ bleven in mijn leven, hoe moeilijk ook.
Tot slot wil ik je ook meegeven om je eigen ‘tijdlijn’ te bewaken. Laat je door andere ook niet ongewild terug sturen op die tijdlijn. Als je er op dat moment er niet over wilt praten of als je in het gesprek niet terug wil of kan in de tijd doe dit dan niet. Jij betaald er de prijs voor en andere zijn weer up-to-date. Bescherm jezelf hiertegen. Probeer de belangrijke mensen om je heen bij je te houden. Lukt dat niet? Maak dan voor jezelf de keuze wie je wel en niet nog wilt bijpraten. Hou zo de regie in jouw levensverhaal..
Lotgenotenkracht 