Dat alles zwaarder is in de nacht zal ook een niet lotgenoot beamen.
Als het lichaam tot rust komt, neemt je ‘mind’ het over…
Ik kan mij de vele lange donkere nachten na Fons* zijn dood nog goed herinneren.
Het verdriet was er 24 uur per dag maar in de nacht was het vele male heftiger.
Het gemis voelde als een zwaar deken op mijn lichaam. Het verstikte mij..
Oh, wat heb je op zo’n moment behoefte aan een knuffel, een warme hand en een troostende schouder. Maar het besef dat dat juist hetgeen is wat er niet meer is komt als enorme klap telkens weer binnen.
Het verdriet komt in de nacht uit je tenen. De tranen blijven maar komen en zelfs als die op zijn huil je door. Het hele lichaam doet dan mee. Je voelt paniek, je wilt vluchten van je gevoel maar je beseft heel erg goed dat dat niet kan. Je weet het allemaal even niet meer. Je mist alles aan je partner op zo’n moment. Je voelt de leegte in bed en in je armen vele male heftiger. Je lijf zit of ligt stil in bed maar het voelt aan alsof je intens gesport hebt. Je schokt van verdriet.
Ik probeerde mijzelf te troosten maar in de nacht kon ik de woorden niet vinden. Deze ‘aanvallen’ konden wel ruim een uur duren. Uiteindelijk viel ik oververmoeid ergens toch in slaap.
In de ochtend ben je helemaal gesloopt. Je begint de dag met 3-0 achterstand en je moet de dag zonder een zware nacht al zo door zien te vechten. Hoe dan ook je moet door of je kan of niet.
Deze zware nachten waren een soort van geheim van mij. Ik vertelde andere mensen daar niets over. Ook niet de mensen die dicht bij mij stonden. Ik schaamde mij er misschien wel voor. Het was voor mij privé. Ik moest sterk blijven voor mijn zoontje. Sterk voor mijn omgeving. Ik wilde andere niet het idee geven dat het niet goed met mij ging.
Mensen die mij overdag zagen, zagen wel verdriet maar dat was niet op het zelfde niveau als wat ik in de nacht soms ervaarde. Als mensen mij een compliment gaven over dat ik sterk was dacht ik vaak bij mijzelf.. ’je zou mij eens in de nacht moeten zien…’. Het compliment wat kracht zou moeten geven werkte daardoor een deel averechts.
Ik probeer mijzelf te herinneren wat ik in de donkere momenten deed. Ik merkte dat ik het fijn vond om hardop te praten. Alsof de kamer dan even wat minder stil hierdoor werd. Het feit dat deze nachten heel erg heftig waren en ook de dagen erna nog voelbaar waren, luchtte het ergens ook op. Het gaf een bevrijdend gevoel. De emmer werd enorm geleegd. Een stuk rouwverwerking vond daar echt plaats denk ik. Ik zou het dan ook laten gebeuren als het jou treft. Gooi het er uit. Hou je niet in. Je gaat echt door een zwart gat, een diep dal en je zal je zo enorm ellendig voelen. Zo intens verdrietig maar toch moet je hier door heen. Schrijf je gevoelens op dat moment op of zeg ze dus hardop. Probeer een uitlaatklep te vinden die je verdriet laat afvloeien. Want zo voelt het.. je energie maar ook een deel van verdriet verlaat via je tenen je lichaam. Als dat weer deels uit je lichaam is kan je het lege plekje weer gaan opvullen met een hopelijk mooi stukje toekomst…
Lotgenotenkracht 