Toen mijn man overleed was mijn zoontje 9 maanden oud. De eerste maanden staat naast het teken van rouwen ook in het teken van regelen.
Nu ik als weduwe verder moest, moest ik van alles gaan regelen. Je krijgt van de uitvaartverzorger wel een boekje met allerlei zaken die je moet regelen / opzeggen etc maar man oh man wat komt er veel op je af. Ik kan mij nog goed herinneren dat ik het regelen zo beu was.. Constant maar zaken regelen.. Er kwam geen eind aan..
Je moet veel beslissingen maken voor in de toekomst. Een rare en moeilijke opgaven want op dat moment in je leven ben je enkel aan het overleven van dag tot dag. Je kijkt dan ook niet verder dan de dag die je op dat moment moet door zien te vechten. Laat staan dat je belangrijke beslissingen moet maken voor de toekomst van jou en je zoontje..
Wat ik mijzelf wel enorm realiseerde en mij ook best wel bang maakte, was het feit dat ook ik zomaar ineens dood kon gaan. Fons* zat 4 mei in de avond nog met mij op de bank en op 5 mei in de ochtend was ik zijn kist aan het uitzoeken.. Niemand heeft het eeuwige leven en bij een plotselinge dood weet je in de ochtend niet dat dat je laatste dag zou zijn.. Wat als ik dood zou gaan? Hoe moest dat dan met mijn zoontje?
Hier was ik dus wel al heel snel uit, namelijk dat ik wilde gaan vastleggen wat er met mijn zoontje moest gebeuren als ik er niet meer zou zijn. Hij was nog zo klein en wat als mij iets zou overkomen? Wie gaat hem dan helpen in het leven? Wie gaat dan de opvoeding doen en wie zal hem vertellen over zijn vader en moeder? Mensen om mij zouden natuurlijk wel wat zaken kunnen vertellen aan mijn zoontje maar er waren natuurlijk ook mooie en bijzondere momenten geweest tussen zijn vader en moeder en wie zou hem dat dan vertellen? Ik wilde dit zelf doen ook als ik het niet meer zelf zou kunnen doen…
En zo, heb ik in de weken na Fons* zijn dood, gewerkt aan verhalen over hoe Fons en ik elkaar hebben ontmoet, hoe onze vakanties waren en hoe we de zware tijd na Femke’s* dood hadden doorgemaakt. Vele uren heb ik allerlei zaken beschreven. Het opschrijven van deze verhalen ging vaak gepaard met een lach en een traan. Dit werd voor mij direct ook een soort van verwerking.
De verhalen die ik opschreef heb ik naar een mailadres gemaild die ik speciaal voor mijn zoontje heb aangemaakt. Daarna heb ik ook zijn eerste levensjaar inclusief foto’s vastgelegd in verhalen en naar ‘hem’ gemaild. Later volgde ook de bekende mijlpalen zoals het leren lopen, praten en zijn eerste tanden wissel in de mail. Zo vult de inbox zich langzaam maar zeker met zijn eigen levensverhaal. Zijn emailadres en wachtwoord zijn opgenomen in mijn testament. Wat er ook gebeurd, zolang mama bij hem is zullen de verhalen blijven komen. Uiteraard hoop ik dat ik dit mailadres met daarin zijn jonge leven zelf aan hem kan geven als hij de volwassen leeftijd heeft bereikt.
Ik wilde mijn manier van ‘verhalen veiligstellen’ met jullie delen. Het geeft mij namelijk rust dat ik voor beide kinderen hun eigen digitale dagboek aan het bijhouden ben. Ik ben er mee begonnen om er zeker van te zijn dat mijn verhalen niet verloren zouden gaan mocht mij iets gebeuren maar nu schrijf ik ze ook met plezier. Ik kijk er naar uit dat mijn kinderen straks met een lach en een traan naar hun eigen jonge leven kunnen terug kijken en natuurlijk hopelijk deze herinneringen samen met mij kunnen op gaan halen. Maar voor nu? Laat ze voor nu nog maar even klein…
Lotgenotenkracht 