Een fotograaf tijdens een bruiloft is heel normaal.
Een fotograaf die de dood vastlegt is voor vele toch een brug te ver..
De dood is iets waar je eigenlijk niet naar wilt kijken en toch kijk ik er soms naar. Soms helpen de foto’s mij met de verwerking. Soms legen ze de emotie emmer. Soms helpt het om mijn zoontje uitleg te geven over de dood.
Toen Femke* naar huis werd gebracht was daar de kanjer van Make a memory. Je hebt geen enkel moment er besef van dat er een fotograaf aanwezig is. Je wordt geleefd en kan na dagen je dochter weer in je armen nemen. Samen nog één keer knuffelen. Nog één keer met drieën samen. Al deze momenten werden die dag vastgelegd. Dat is niet eng of raar. Het is een anker in tijd die ook je zwaarste momenten vastlegt. En ook al is de foto waarop ik een overleden Femke* vast heb, zo intens verdrietig en heftig om naar te kijken, toch laat deze foto ook mijn liefde voor haar zien. Het geeft mij een beeld van hoe ik er uitzag op dat moment. Hoe ik mij namelijk voelde herinner ik mij nog maar al te goed.
Tijdens de eerste dagen / weken na het overlijden van Femke* wordt je zo intens geleefd. Je mist heel veel zaken en kleine details om je heen. Je ziet ze gewoonweg niet. Deze vergeten herinneringen heb ik mede terug weten te halen door de foto’s van Make a memory en de foto’s van de begrafenis. Ze hebben mij enorm geholpen met het vormen van het totale beeld van die periode.
Na het overlijden van Fons* heb ik een fotograaf ingehuurd voor de begrafenis zelf. Tijdens de opbaring heb ik familieleden foto’s laten maken. Ik wilde dat ik mijn zoontje later over het afscheid en de begrafenis van zijn vader kon vertellen. Ik wilde dat hij dat met beelden kon ervaren. Dat hij kon zien hoe hij als kleine dreumes van 9 maanden oud zijn vader voor de laatste keer deed knuffelen, ook al had hij er totaal geen besef van dat dit de laatste keer zou zijn.
Nu jaren later zie ik op de foto’s soms dingen terug die ik mij niet meer zo snel herinner of beter gezegd ik zie dingen waaraan ik jaren niet heb gedacht. In zowel het kistje van Femke* als in de kist van Fons* zijn spulletjes meegegeven. Ik weet als ik de foto’s zie heel goed welke dat dat waren maar toch overvalt mij een momentje van ‘oh ja’. Wellicht heb ik dat stukje al verwerkt en komt het minder naar de oppervlakte. Hoe dan ook, wederom ben ik ‘blij’ dat ik foto’s heb van deze zwarte periode.
Tijdens de begrafenis wordt je ook enorm geleefd. Heel de week ben je bezig met het regelen van dat ene moment. Ik kan mij goed herinneren dat bij zowel Femke* als bij Fons* ik zo graag wilde dat de dag van de begrafenis voorbij was. De dagen ernaar toe zijn zwaar. Beide hebben thuis opgebaard gelegen en mensen hebben bij mij thuis afscheid kunnen nemen. Een zware maar ook rare gewaarwording. Heel je huis vol met één en al gezamenlijk verdriet. Ik was er lichamelijk bij maar geestelijk ging het allemaal aan mij voorbij..
Fons* is begraven met gilde eer. Het gilde waar Fons* lid van was heeft een grote rol gespeeld in zijn begrafenis. Ook hier zijn vele foto’s gemaakt die mij geholpen hebben bij de verwerking. De foto’s laten naast een zwaar moment ook de verbroedering zien waar Fons* zo van hield.. Een beeld wat gek genoeg ook mooi te noemen is.
Als je nog een keuze hebt zou ik een fotograaf zeker willen aanraden. Ze kunnen je later zoveel missende stukjes van een puzzel opleveren. Ze kunnen de eventuele broer/zusjes of zonen/dochters helpen om dingen beter te begrijpen. De verhalen zullen ze ongetwijfeld in hun leven te horen krijgen. Voor hen is het ‘fijn’ als ze de verhalen ook kunnen omzetten in beeldvorming. Alle kleine stukjes helpen..
Lotgenotenkracht 