Voordat Femke* dood ging kende ik met name alleen de mooie emoties. Hoe anders was dat na haar dood..
Na haar dood leerde ik een hele andere vuile emotie kennen namelijk jaloezie. Bah bah wat is dat een k*t emotie om te leren kennen. Ik wist niet dat deze emotie je zo enorm giftig kan maken..
Ik was mama maar je kon daar helemaal niets van zien. Het zwanger worden of zwanger blijven werd bij ons ook een hele lange weg. En dan ging je winkelen en dan zag je ze OVERAL lopen.. dikke buiken.. kinderwagens.. de ene na de andere kondigde hun blije verwachting aan..
Ik weet nog goed hoe ik mij voelde.. Hoe de jaloezie het dan van mij overnam. Ik wilde ook weer zichtbaar mama zijn! Zorgen en knuffelen en gewoon weer een levensdoel kunnen omarmen.
Ik schrok wel eens van mijn eigen gedachtes. Dat ik andere ook een levensles toewenste (uiteraard niet zo zwaar als dat ik had gehad) Ik schaam mij daar wel eens voor maar vind nu dat dat best besproken mag worden omdat hier een soort van taboe op rust. Als je zegt dat je in zo’n situatie deze
gedachtes niet hebt, lieg je.. Het is menselijk is mij verteld.. nou ik vind er anders niets menselijk aan en wilde deze gedachtes helemaal niet hebben.
Mensen uit mijn omgeving hebben wel eens gevraagd of dat ik het contact had verbroken omdat zij wel kinderen kregen en wij lange tijd niet. Omdat ik jaloers zou zijn geweest. Ja tuurlijk was ik jaloers maar nee, ik ben deze mensen nooit uit de weg gegaan. Niet op die reden in ieder geval..
Ik heb wel vaak bij mijzelf gedacht ‘ik weet niet wie daar boven de baby’s verdeeld maar eerlijk verdelen doet hij dat niet’ (ergens ‘grappig’ want ik ben helemaal niet gelovig) Ook als ik berichten in de media las over kinderen die ter vondeling waren gelegd was ik echt zo enorm kwaad.. kwam het kindje maar naar mij brengen.. ik bracht het wel groot..
De nare jaloezie verdween gelukkig toen mijn zoontje geboren werd. Echter kwam dezelfde jaloezie weer terug na het overlijden van Fons*. Het rare was dat ik het nu ineens had als ik een ouder echtpaar samen zag fietsen of op een terras zag zitten.. “Waarom mogen zij wel samen oud worden?”
Dat soort gedachtes popte dan op.. Ik kon er helemaal niets mee en het slaat natuurlijk helemaal nergens op maar ik kon er helemaal niets aan doen. Het gebeurde mij gewoon..
Ik baalde echt enorm van deze gevoelens. Ik vond mijzelf een naar mens als ik nare jaloerse gedachtes had. Bah bah was ik echt zo geworden? Tuurlijk snap ik dat de situatie verantwoordelijk was voor deze gevoelens maar ik had al genoeg nare emoties leren kennen zoals verdriet en gemis. Moest daar nou echt jaloezie bij komen?? Zucht…
Gelukkig is de jaloezie ook weer verdwenen in de jaren die volgde. Ik denk dat het een emotie is die vast wel ergens nut voor heeft alleen heb ik dat nut nooit gevonden. Ik denk dat lotgenoten en mensen met een onvervulde kinderwens deze emotie herkennen. Ik las ooit onderstaande tekst en ik denk dat je dat in je achterhoofd moet houden als de emotie weer oppopt;
Niemand overleeft het leven
Niemand lacht altijd
Niemand ongevoelig
Ieder zijn strijd
Maar soms voelt het oneerlijk
Krijgt jaloezie je in zijn macht
Niet uit afgunst voor de ander
Maar enkel uit de wens
Dat het leven ook een keer naar jou lacht….
Lotgenotenkracht 