Vanavond is het kerstavond. De laatste paar jaar kan ik er gelukkig weer van genieten. Het samen zijn met het gezin. Waarderen wat je nog wel hebt en aan hen denken die je extra op dit soort dagen mist…
Hoe anders was dat een aantal jaar geleden…Kerst 2010… of beter gezegd de dagen voor kerst.. De eerste kerstkaarten vielen op de mat.. Vele gewoon geschreven met ‘Fijne feestdagen en het beste voor 2011’… Ik weet niet waarom maar man o man, wat vielen deze kaarten mij verkeerd. Hoe konden mensen nu zeggen ‘de beste wensen voor 2011”.. Dat hadden ze toch begin 2010 ook gedaan en kijk eens in welke zooi ik nu zat..! In ellende en verdriet.. Onzin die kaarten!! Onzin die wensen!!
Natuurlijk weet je dat dit met de beste bedoelingen is verstuurd. En een kaartje is altijd beter dan helemaal geen kaart. Ik weet goed dat mensen het zo helemaal niet bedoelen maar mijn gevoel was gewoon heel negatief. Het ‘bijzondere’ was dat toen het gesprek bij de lotgenotengroep ‘Lieve Engeltjes’ hierover ging, dat alle engelenouders dit herkende. Dat ze allemaal ‘boos’ waren op de feestdagen. Op de ‘verplichte’ gezelligheid die het met zich mee bracht.. Hoe enorm ver de tekst afstond van je werkelijke gevoel.. Niets lichtpuntje.. alleen maar ellende en donkere nachten..
Ik denk dat het hem daar ook in zat.. Het gevoel van het ‘moet’ een gezellige tijd zijn. Een tijd die je met heel je familie doorbrengt.. Juist… en dat konden wij helemaal niet.. Mijn familie was helemaal niet meer compleet.. Dat ging het ook nooit meer worden.. We hadden geen energie om ‘gezellig’ te doen met andere.. Je lichaam en geest waren zo niet in de stemming en elke kaart bevestigde het grote contrast tussen je gevoel en de buitenwereld..
Het leek dus alsof ik de aansluiting miste met de wereld om mij heen. Iedereen keek uit naar de kerst. Ik niet. Mensen vierde het leven. Ik niet. Mensen genoten van elkaars gezelschap. Ik niet.. Mensen stuurde kerstkaarten… Ik niet..
In de jaren voor 2010 had ik elk jaar een boom staan en het huis volop versierd. Na Femke’s dood had ik er helemaal geen behoefte aan. Ik heb het wel eens geprobeerd maar met tranen over mijn wangen pakte ik de spullen van de zolder af… “Nee dit wil ik niet..” Uiteindelijk heb ik ook dat jaar niets versierd. Pas na de geboorte van mijn zoon heb ik het huis weer wat versierd en kwam er ook weer een boom in huis. Maar het jaar erop stond er weer geen boom.. Na Fons* zijn dood voelde het namelijk wederom niet goed. De behoefte aan gezelligheid was enorm. Puur om de eenzaamheid te verdrijven maar ik kon het gewoon niet. Uiteindelijk heb ik een boompje van hout gekocht en neer gezet. Niet voor mijzelf maar voor mijn zoontje. Hij was nog jong en begreep het allemaal nog niet maar ik wilde hem niet meenemen in mijn ‘donkere mindset’. Ik wilde dat hij zo ‘gewoon’ mogelijk deed opgroeien. Dus ook dan maar een huis met (enige) kerstversiering.
Iets wat ik wel elk jaar perse wilde doen was het grafje van Femke* versieren in kerstsfeer . Nu ik dat opschrijf besef ik mij dat dat eigenlijk heel raar is. Ik wilde niets in huis versierd hebben maar juist wel bij haar grafje. Waarom weet ik eigenlijk niet. Zij kreeg wel een kerstboompje of sneeuwpopje. Als ik ergens heen ging met kerst dan moest ik altijd eerst extra bij haar langs zijn geweest.
Afgelopen jaar heb ik sinds al die jaren weer eens een grote boom opgetuigd en het huis versierd. Het feit dat ik dat nu samen met mijn zoontje kon doen maakte het allemaal veel fijner en leuker. Ik denk dat mijn leven eindelijk een soort van rust heeft gevonden. Ik ben hertrouwd, mijn dochter was dat jaar geboren en alles viel beetje bij beetje op zijn plaats. Het voelde voor het eerst weer goed om aan de kerst te denken en alles voor te bereiden.
Afhankelijk van hoe lang je verlies geleden is, hoeveel kerstdagen je al hebt moeten vieren zonder je kind of partner, zal bepalend zijn hoe je er in staat. Laat je niet meeslepen in de maatschappelijke eis van ‘je moet een gezellige tijd hebben’. Als je er geen zin in hebt, doe het dan niet. Pas het feest aan jou aan en niet andersom. Het kost je veel te veel energie om ‘gezellig’ te doen als je dat helemaal niet zo voelt. Mocht je uitnodigingen krijgen om ergens heen te gaan bedenk je dan goed of dat je dat wilt. Hoe moeilijk ook, als de mensen die je uitnodigen dicht bij je staan en je kan daar jezelf zijn is het aan te raden om daar toch heen te gaan. Helemaal alleen zijn met kerst (en je verdriet) is namelijk ook niet goed voor je. Je engeltje draag je altijd met je mee dus ook op deze dagen. En ik ben er van overtuigd dat je engeltje niets liever wil dan dat je je leven weer gaat oppakken, hoe moeilijk ook..
Lotgenotenkracht 