Afgelopen jaar is er in andere landen veel gesproken over het wel of niet mogen uitvoeren van een (medische) abortus. Deze berichten grijpen mij onverwachts telkens weer aan.. Ik heb namelijk wel de meest vreselijke beslissing uit mijn leven moeten maar dus ook mógen maken..
Na de dood van Femke* wilde wij niets liever dan weer opnieuw ouders worden. In 2011 eindigde twee zwangerschappen in een miskraam. De maand na mijn tweede miskraam was ik weer zwanger… Zou het nu dan wel goed gaan? Deze zwangerschap was anders dan de twee zwangerschappen ervoor. Dat gaf mij hoop. Ik werd met de dag misselijker en niet lang daarna ging elke ochtend gepaard met overgeven. Ik was op en top zwanger en met 12 weken kregen wij de vlokkentest. Wij ‘wisten’ het deze ronde zeker. Wij waren tot aan de vlokkentest gekomen en dat was na twee miskramen al een wonder op zich. Nu ging het goed komen! Dit kindje zou gezond zijn. Daar hadden wij alle vertrouwen (Faith) in. Maar niets leek minder waar..
Op 27 december 2011 om 17 uur zouden we gebeld worden met de uitslag van de vlokkentest. Man o man wat duurde die dag lang.. Om stipt 17 uur ging de huistelefoon. Ik pakt de telefoon en Fons* ging dicht naast mij staan om mee te kunnen luisteren.. Ik kan mij nog elk woord van de genetisch arts herinneren: “Mevrouw, ik zou u bellen met de uitslag van de vlokkentest en deze is helaas niet goed. Het kindje heeft een ongebalanceerde translocatie en u wordt dan en dan verwacht in het ziekenhuis om het afbreken van de zwangerschap te bespreken”.. Ik stamelde enkel “niet goed?” en ze herhaalde wat ze eerder zei. Ik vroeg in trans of het om een jongetje of meisje ging.. Weer stonden wij op het punt om een meisje te verliezen…
Uit de vlokkentest bleek dus dat ons ongeboren meisje een ongebalanceerde translocatie had die niet verenigbaar was met een waardig leven. Voordat wij de vlokkentest lieten doen waren we het er samen al over eens; als het kindje de afwijking zou hebben zouden we het geboren laten worden. In onze familie zagen wij dagelijks wat er ons en het kindje te wachten zou staan. Toch wilde ik heel graag met de arts spreken over wat dit allemaal betekende.. Niet alleen ‘hoe nu verder’ maar ook wat had ons kindje nu echt? Eén dag later zaten wij bij de arts. Onze ongeboren dochter zou zelf nooit beseffen dat ze op de wereld zou staan en de kans was groot dat ze later in de zwangerschap of kort na de geboorte zou overlijden aan allerlei complicaties… Dat laatste was voor ons het laatste zetje.. Wij wilde haar niet laten lijden.. Hoe kleiner ze zou zijn, des te minder zou ze ervan ‘mee krijgen’ was onze gedachte. Ook waren Fons* en ik bang dat we niet overeind zouden blijven als wij nog een kindje na de geboorte en op jonge leeftijd zouden moeten gaan afgeven.
We maakte op dat moment de moeilijkste keuze uit ons leven.. Wij gingen de zwangerschap beëindigen in de wetenschap dat wij onze ongeboren dochter daarmee lieten sterven..
Op oudjaarsavond 2011 moest ik een pil nemen die mijn ontsluiting op gang zou brengen. Huilend heb ik met Fons* aan mijn zijde de pil ingenomen. Ik wist maar al te goed wat er nu in gang werd gezet.. Wij stonden achter onze keuze maar wat was dit vreselijk..
In eerste instantie had het ziekenhuis voor mij een curettage gepland staan maar dat heb ik geweigerd. Ik had als mama en uit pure liefde deze zware keuze gemaakt en ik wilde het dan ook zelf doen. Ik wilde haar op eigen kracht en volledig zelf op de wereld zetten.. Haar zelf kunnen vasthouden en zien.. Dat was het minste wat ik haar zelf nog kon geven.. Op 2 januari werd ik opgenomen in het ziekenhuis en werd ik naar de kraamafdeling gebracht. Ik wilde heel graag weten of ze nog leefde voordat we zouden beginnen. Ik kreeg een echo en ze leefde nog. Ik weet vandaag de dag nog steeds niet zo goed of dat ik dat fijn vond of juist niet. Ik wist wel maar al te goed dat dat later die dag niet meer zo zou zijn..
Mijn lijf ging na de inleiding volledig aan de slag en ik kreeg al snel weeën. Na 5,5 uur werd onze dochter Faith* geboren.. Ze was overleden toen ze geboren werd.. Ze kwam letterlijk en figuurlijk ter wereld als een engeltje.. Zo klein en af.. ze lag met haar armpjes en beentjes gevouwen.. Ze werd op mijn hand gelegd en ik heb zelf de navelstreng mogen doorknippen..
Na de bevalling kreeg ik het te kwaad.. Wat hadden wij gedaan?! Ze zag er zo mooi en ‘af’ uit?! Ik ben die avond meerdere keren begeleid door verschillende artsen. Zij hebben mij keer op keer uitgelegd dat ze er van buiten compleet uit zag maar van binnen alles behalve gezond was…
De volgende ochtend mochten wij samen naar huis. Faith* heeft 1 dag op het kamertje van haar grote zus Femke* opgebaard gelegen en is de dag daarna bijgezet bij haar grote zus.. Het rouwen begon wederom weer van voor af aan.. Wij hebben altijd voor de 100% achter deze beslissing gestaan en toch merk ik dat ik ‘voorzichtig’ ben als ik haar verhaal vertel.. Het onderwerp ‘abortus’ ligt wereldwijd enorm gevoelig. Het woord abortus vind ik nog steeds een heel naar woord.. ik associeer het met ‘ongewenst’ en dat was Faith* allesbehalve.. Zij was heel gewenst maar wij wenste haar al dat leed niet toe.. Ik zelf zeg dan ook altijd ‘wij hebben haar geboren laten worden’ omdat dat veel beter bij mijn gevoel past. Ik zou hier gewoon open en eerlijk over moeten kunnen praten maar merk dat ik toch telkens ‘hoop’ dat de negatieve reacties uit blijven.. Ik zit niet op opmerkingen over ‘voor God spelen’ ‘wat egoïstisch’ of iets dergelijks te wachten.. Ik hoef echter ook geen goedkeuring te hebben.. Die kan je namelijk alleen geven als je zelf ooit voor zo’n beslissing bent komen te staan.. Eerder niet..
Mocht je ooit voor dezelfde keuze komen te staan, luister dan enkel en alleen naar je partner, je directe naasten en de artsen. Jij en je partner moeten deze keuze maken en de rest van je leven bij je dragen.. De artsen kunnen je informatie geven over wat er jullie te wachten staat in beide scenario’s. Ik was zelf bang dat ik mijn hele leven mij schuldig zou blijven voelen. Dat is niet het geval.. Zoals ik zei, ik sta nog steeds volledig achter de gemaakte keuze van toen. Maar ‘helaas’ ga / wil ik hierover nog steeds niet de ‘discussie’ aan met ‘tegenstanders’. Het kan mij niets anders brengen dan ongewenste emoties.
Ik zie haar als mijn tweede dochter en ja, er is wel degelijk een verschil met haar zus Femke*. Wij hebben destijds een keuze gemaakt uit liefde voor haar.. En een keuze uit liefde voor je kind kent wat mij betreft geen spijt.. Het dragen van haar herinnering in je hart is al zwaar genoeg. Praat er samen goed over. Bespreek het met lotgenoten of ervaringsdeskundige. Lucht je hart zo vaak als je het nodig hebt. Verzwijg het als je het wilt verzwijgen maar benoem het als je het wel wilt benoemen.. Het is jullie keuze.. jullie liefde, jullie toekomst en jullie ongeboren kindje..
Lotgenotenkracht 