Maak je wereld niet te groot

Toen ik zwanger was van Femke* heb ik mij geen moment druk gemaakt. Ook niet toen mijn bloeddruk gevaarlijk werd, toen ik moest wachten op de uitslag van de vlokkentest, ik kilo’s na kilo’s aankwam. Ook niet toen mijn suiker werd geprikt in angst voor zwangerschapssuiker en ook niet toen ze meerdere keren dipte tijdens de bevalling.. Ik heb geen enkel moment angst gehad of gedacht dat er iets zou kunnen gebeuren. Ik had immers niets meegemaakt en stond nog zo ‘bleu’ in het leven..

Hoe anders was dat na haar dood.. Natuurlijk had ik nu de vreselijke ervaring van de dood opgedaan.
Echter zorgde haar dood er ook voor dat verhalen van andere los kwamen. Leed trekt leed aan of zo. Verhalen ‘lokken’ verhalen uit. Ik kreeg de meest vreselijke verhalen te horen over kinderziektes en sterfgevallen. Mijn wereld werd steeds groter en groter. Ik leerde allerlei mogelijkheden / ziektes / complicaties kennen die andere mensen mij deden vertellen. Ik had daar nog nooit van gehoord of bij stil gestaan.. Ik wist wel dat een gezond kindje krijgen een wonder op zich is maar als je je realiseert hoeveel er eigenlijk fout kan gaan dan besef je dat nog vele malen meer.

Voor mij werd die kennis die ik op deed steeds moeilijker. Ik onthield deze verhalen namelijk allemaal en maakte mij enorm druk voor / over mijzelf en mijn naaste en kennissen.
Een zwangere collega vertelde mij dat ze trombose had. Ze moest het wat rustig aan doen. Ze vertelde het zo luchtig.. Ze voelde zich helemaal niet ongerust… Ik had echter een verhaal gehoord van een lotgenoot die haar kindje was verloren in haar 39 ste week van de zwangerschap omdat er een trombose propje de placenta had afgesloten… Mijn collega maakte zich niet druk.. ikke des te meer.

Ik nam deze verhalen steeds meer mee naar huis. Zeker toen ik zwanger was van mijn zoontje.. Ik had al meerdere miskramen gehad maar wat was het een spanende zwangerschap. Niet alleen in het eerste trimester. Ook daarna.. Voel ik iets? Beweegt hij nog? Oh een steek hier!? Zou ik ook een propje hebben? Voor een buitenstaander klinkt dit misschien allemaal heel onnozel of aanstellerig maar zo beleefde ik het nou eenmaal… Ik had al meerdere keren ‘de kleine kans op de dood’ getroffen.. Hoe groot is de kans op wiegendood? Juist 0,009%.. Ik had hem.. Hoe groot was de kans dat je na 2 miskramen een slechte uitslag had bij een vlokkentest? .. Ik had hem.. Hoe groot is de kans dat je binnen 5 jaar ook nog je man verliest?… juist… ik had hem…

Waarom zou het nu dan anders zijn? Het is logisch na alles wat ik had meegemaakt maar alle verhalen die ik gehoord had maakte alles nog enger.. Ik wist nu waar het allemaal nog meer op fout kon gaan.. Waarom zou mij dat wel bespaard blijven?…

Het heeft alles te maken met het vertrouwen in het leven. Dat was ik jaren lang kwijt. Ik heb de laatste jaren daar echt voor moeten vechten. En nee.. ik heb het nooit volledig terug gevonden.. Ik zal altijd een deel ervan kwijt zijn. Dat is eeuwig verloren gegaan.. Als nu mijn kinderen ziek zijn dan gaan alle ernstige scenario’s als eerste door mijn hoofd. Daarna probeer ik met feiten / een afvink lijstje mijzelf gerust te stellen.  Hebben ze vlekjes die niet weg te drukken zijn? Kan de kin op de borst? Oh gelukkig, zal waarschijnlijk toch een meer ‘onschuldige’ vorm van een kinderziekte zijn.

Als mijn zoon zijn hoofd flink heeft gestoten springt het woord ‘hersenbloeding’ al snel door mijn hoofd. Ook dan weer moet ik mijzelf geruststellen. Gelukkig ben ik bekend met de EHBO regels en weetjes en die helpen mij met mijn ‘afvinklijstje’…

Maar helaas komt dit gevoel elke dag terug.. Zoals meerdere moeders controleer ik elke avond voor dat ik te bed ga de kinderen.. Ik kijk niet of ze nog lekker / warm liggen.. ik kijk of ze nog leven..
Het rare is dat ik hier gewend aan geraakt ben. Het zit mij niet meer dwars of zo.. Het is mijn routine geworden. Wel ben ik destijds bewust gestopt bij Lieve engeltjes. De overlijdensverhalen grepen mij keer op keer zo aan en blijven letterlijk en figuurlijk aan mij hangen.. Ik wilde mijn wereld niet steeds groter en groter maken.. Ook verhalen uit de media probeer ik zoveel mogelijk buiten mijn hoofd te houden.. Want wat er bij mij op dat gebied in gaat, krijg ik er niet meer uit.

Dat advies zou ik mede lotgenoten ook willen geven. Maak je (donkere) wereld niet te groot. Zeker niet als het net zoals bij mij, blijft hangen en voor angst en zorgen zorgt. Geef aan mensen aan als je het liever niet over deze zaken wilt hebben. Geef ook aan waarom niet. (zo leren omstanders er ook meer bij stil te staan etc) Lotgenoten moet je helpen en niet per ongeluk ongelukkiger maken..