In onze maatschappij praten / buurten we wat af. Vaak praten we met mensen maar ook over mensen.. Als je als engelenouder / weduwe verhalen hoort over de dood van je kind/partner dan maakt dat zo enorm veel stuk..
Ik ben een geboren en getogen stadse. Toen ik een relatie kreeg met (boer) Fons* was dat even wennen.. Toen ik een aantal feestjes mee was geweest kwam er een vrouw van een van de mannen naar mij toe en zei; “Zo, ben jij er nog steeds bij? Meestal dumpt hij ze eerder’.. Pardon?! Ik voelde mij van harte welkom…!?
Ik was 14 jaar jonger als Fons* en zoals ik altijd zei maakte ik hem jonger en hij mij ouder. Tuurlijk merkte je op sommige gebieden ons leeftijdsverschil maar wij hebben het nooit als probleem ervaren. Wij zijn altijd één team geweest op allerlei gebieden. Het enigste wat soms tussen ons in kwam was het stadse/dorpse ‘cultuurverschil’.
Dat cultuurverschil vond ik heel erg moeilijk na het overlijden van Femke*.. Iedereen wist wel wat te vertellen.. En wat mij enorm opviel was dat ook wij veel roddels te horen kregen.. Femke* lag bij Fons* te slapen toen ze stierf.. De verhalen gingen rond over dat hij veel bier had gedronken.. Op Femke* zou hebben gelegen.. Een zelfmoord poging zou hebben gedaan kort naar haar overlijden..
Ik was zo enorm boos! Ik was zacht gezegd woest.. Hoe konden mensen dat zeggen over Femke* en over mijn Fons*. Ik merk dat nu ik het opschrijf weer enorm boos wordt.. Hoe respectloos kun je zijn? Hebben deze mensen enig idee wat ze zeggen en wat ze er mee doen? Ik mag ergens hopen van niet..
Deze mensen hadden echter geen gezicht voor mij… Ik wist niet wie het was en als ik wel een naam had, had ik er geen gezicht bij. Ik had het daar zo moeilijk mee.. Ik was dan maar boos op alles en iedereen. Ik keek mensen bewijze van spreken dan ook aan met in mijn gedachte: ‘Zou jij dit over mijn kind en man hebben gezegd! Of jij? Jij dan?”
Ook bij het grafje van Femke* ben ik ooit aangesproken door een oudere vrouw. Ze begon mij in geuren en kleuren te vertellen hoe dit baby’tje was overleden.. (wat overigens niet klopte) en ik stond haar met open mond aan te kijken.. het duurde ook even voordat ik mijzelf herpakte en kon zeggen: ‘Ik ben de moeder’… ‘Oh’ stamelde zij en ze liep meteen weg… Mij verbouwereerd en verdrietig achter latend..
Het feit dat wij slachtoffer werden van een falende NODO procedure (Nader Onderzoek Doods Oorzaak) maakte alles er niet beter op. In Nederland hebben wij sinds 2010 deze wet die kort gezegd de doodsoorzaak van niet zieke kinderen onder de 18 bekijkt. Er moet een gespecialiseerd forensisch arts komen kijken en die bepaald of het kindje een mogelijke onnatuurlijke dood is gestorven. Zo ja, dan wordt justitie ingeschakeld. Helaas was de wet er wel maar de speciale medische forensische artsen nog niet. Dus wij kregen een gewone arts die niets durfde vaststellen. Zo werd bij ons justitie ingeschakeld.. Ons huis is gefotografeerd, we zijn verhoord en het ergste van allemaal.. Femke’s* lichaam werd in beslag genomen.. Dat beeld krijg ik nooit meer van mijn netvlies af.. Na een paar dagen werd haar lichaampje vrijgegeven en werd de officiële doodsoorzaak wiegendood en kwam er een eind aan de inmenging van justitie.
Hoeveel voer wil je hebben voor roddelgeile mensen? Doordat wij politie op de dam hadden kwamen de verhalen dus extra los en uiteindelijk ook deels bij ons terecht. Mensen a.u.b.; ja we houden allemaal wel eens van een goed verhaal maar besef je a.u.b. wat je mensen aan doet met je wilde verhalen.. Natuurlijk worden deze verhalen niet verteld met het idee dat het bij de betrokkenen uitkomt maar dat gebeurd (helaas) dus wel..
Fons* kon hier heel goed mee omgaan vond ik. Hij was dit denk ik gewend.. Ik helemaal niet. Ik kwam uit de stad waarbij ik niet eens wist wat de voornaam van de buurman was..
Toen Fons* en ik gevraagd werden om een TV uitzending te maken over de falende NODO procedure in NL aarzelde wij geen moment. We wilde dit doen om andere er op te wijze wat er nu gebeurd en hoe traumatisch dit is voor de ouders. Maar ook konden wij nu eindelijk ‘bewijzen’ dat de politie op de stoep had gestaan omdat er een fout was in de wet en niet omdat er enige twijfel was over de mogelijke doodsoorzaak / betrokkenheid in haar dood vanuit onze kant.
Voor mij viel er na deze uitzending zo veel last van mijn schouders. Iedereen die nu nog horror verhalen over ons deelde kreeg wat mij betreft de middelvinger. Wij hadden eindelijk ons zegje kunnen doen samen met een forensisch arts en politicus. Onze uitzending had stof doen opwaaien in de Nederlandse politiek en jaren later zaten we nog een keer in de uitzending van Hart van Nederland.. De forensische artsen waren eindelijk opgeleid en paraat.. Daar waren we zo blij mee! Andere ouders hoefde dit in ieder geval niet mee te maken.
‘Gelukkig’ was ik al wat wijzer en kon ik mij wapenen toen Fons* stierf.. Echter ervaarde ik het cultuurverschil nu heel anders. Ik was denk ik inmiddels ook wat meer ‘ingeburgerd’ (😉)
Zo koud en kil als ik alles na Femke* haar dood had ervaren zo warm ervaarde ik het na Fons* zijn overlijden. Overal waar Fons* bekend was / lid van was droegen ze hem, mij en onze zoon een warm hart toe. Ik heb geen wilde verhalen gehoord en iedereen praatte vol lof over Fons* en zijn grote trots, onze zoon. Deze warmte deed mij goed. Het deed mij goed om te zien dat niet alleen ik en onze familie er verdriet van had maar dat hij op vele plaatsen enorm werd gemist en dat werd dan ook met mij gedeeld.
Misschien is mijn advies niet zozeer gericht op lotgenoten maar meer op de omgeving. Besef wat een ‘roddel’ kan aanrichten. Hoeveel pijn en verdriet er boven op het al bestaande verdriet komt te liggen.. Dit alles is niet nodig. Tuurlijk zit het in het aard van het menselijke beestje maar ik ben er van overtuigd dat als je je er meer bewust van wordt je er eerder wat aan kan doen…
Aan lotgenoten wil ik zeggen, praat er over. Laat het je niet zo van binnen opvreten zoals het de eerste jaren bij mij heeft gedaan. Je wordt er alleen maar verbitterd door en dat geeft je alleen maar meer kopzorgen. En kopzorgen heb je helaas al meer dan genoeg. Probeer het positief te zien. Als mensen je kindje* / partner nog noemen dan leeft ze ook daar nog door..
Lotgenotenkracht 