De eerste tijd na het overlijden van Femke* deed ik de verwerking zonder professionele hulp. Ik had dat niet nodig. In stond toch nog overeind? Ik was engelenouder maar toch niet gek geworden?
Voordat ik iets mee gemaakt had dacht ik dat als je een psycholoog bezocht je een mentaal probleem had. Dat je het leven niet meer zag zitten en dus daar terecht kwam
Het was dan ook nooit bij mij opgekomen dat ik een psycholoog zou moeten gaan bezoeken.
Toen ik in 2011 bij de gynaecoloog terecht kwam en ik PCOS bleek te hebben waardoor natuurlijk zwanger worden moeilijk werd, begon de gynaecoloog over een psycholoog. Of ik daar niet beter heen kon gaan..
Waarom? vroeg ik hem. Het leek hem verstandig omdat ik nu niet alleen het verdriet van mijn dochter moest zien te verwerken maar ik ook een kinderwens had die via het ziekenhuis zou moeten gaan verlopen. Hij bleef er op hameren en zo ben ik terecht gekomen bij een medisch Psycholoog. Een medische psycholoog is gespecialiseerd in problemen random je gezondheid / ziekte verloop.
Ik kan mij de eerste keer nog goed herinneren. Ik ging er met lood in mijn schoenen heen. Ik wist helemaal niet wat ik er van moest verwachten. En nog steeds zag ik het nut er niet van in. Ik had al genoeg aan mijzelf en zag het ziekenhuis al vaker dan mij lief was. Ik mocht plaats nemen op de stoel. De tissue box stond klaar op tafel.. Oh jee..
Ik mocht mijn verhaal doen. Startent bij het hele begin tot en met het moment van nu.. Ik heb ruim een uur gepraat en gehuild. Heel af en toe werd er een vraag gesteld. De psycholoog begon mijn gevoelens uit te leggen en gaf aan waar ze vandaan kwamen. Dat ze er mochten zijn en dat ook andere lotgenoten deze gevoelens hadden. Het gaf mij een soort van herkenning. Het gesprek en de uitleggende woorden brachten mij onverwachte steun. Ik was emotioneel uitgeput maar het bracht ook verlichting. Alsof ik in één keer tientallen kilo’s was kwijt geraakt. Het luchtte zo enorm op.
Oh wat had ik dit eerder moeten doen.. ! Ik was in één klap van mijn sceptische blik af. Je ging hier helemaal niet heen omdat je als ‘gek’ wordt bestempeld. Ze zijn er om je te helpen. Om je verdriet van een andere kant te bekijken. Te snappen in welke ‘fase’ je zit en hoe dat dat eigenlijk komt. Je krijgt inzicht in hoe rouwprocessen werken en ik zelf vond het super fijn dat zij mij ook vertelde hoe andere dit ervaarde. Ik hoorde daar als het ware het woord van een lotgenoot welke ook nog eens door een professional werd uit gesproken.
Tot 8 maanden na de geboorte van mijn zoontje ben ik door de medische psycholoog begeleid. Naast de rouwverwerking en het ziekenhuis traject werd ik later ook begeleid in de eerste levens maanden van mijn zoontje en mijn bijkomende angsten. Ik was trots dat ik mijn leven weer wat meer op orde had. Dat ik weer een levensdoel had gevonden en ik kon het weer alleen..
Wat ik toen niet wist was dat ik slechts 4 weken later weer in een enorm gat zou vallen en ik weer hulp nodig zou hebben. Helaas kon ik niet terug omdat de dood van Fons* geen ‘medisch’ karakter had. Ik zou mij dus elders moeten gaan aanmelden. Dat wilde ik niet. Ik had 3,5 jaar bij één en dezelfde persoon gezeten. Om heel mijn geschiedenis weer te moeten delen wilde ik niet.. Ik ging het dus maar alleen doen..
Na de geboorte van mijn dochter besefte ik dat ik het toch niet alleen kon. Dat er nog veel zaken te verwerken vielen en ik niet voor de 100% in het hier en nu kon leven. Ik heb toen de stap gezet en inmiddels ben ik 3 EMDR sessies en een zoekend jaartje verder. Na verschillende dingen geprobeerd te hebben, heb ik nu een hulpverlener buiten de reguliere zorg gevonden die mij wel echt verder helpt.
Aan alle lotgenoten wil ik adviseren om met iemand te gaan praten die hiervoor geleerd heeft mocht je dat nog niet gedaan hebben. Ikzelf heb namelijk ook jaren gedacht dat ik het verwerkt had. Dat ik weer volledig verder kon leven met mijn engeltjes in het hart. Ik denk dat je een groot verlies niet zonder hulp kan verwerken. Ik zeg niet dat je het zelf niet goed doet, ik denk alleen dat je het beter kan mét hulp. Je bent niet gek als je hulp zoekt. Mensen om je heen vinden je niet gek. Je bent juist dapper als je je gevoelens echt durft bloot te leggen. Het diepe zeer moet namelijk een keer naar de oppervlakte komen. Om het beter te begrijpen en er ook echt iets aan te kunnen doen. Ja, het is pittig, pijnlijk en vermoeiend maar je krijgt er echt wat voor terug. Je zult na elke sessie (geestelijk) gesloopt zijn maar als dat gordijn optrekt voel je je sterker en weer een beetje meer jezelf…
Lotgenotenkracht 