Wat mij na Femke’s* dood pijnlijk duidelijk werd was dat wij geen officiële benaming hebben voor een ouder die een kind is verloren. Hoe kon ik dat andere nu het beste vertellen? Na Fons* zijn dood was ik ‘weduwe’. Wat was ik in de volksmond geworden toen Femke* overleed? Geen idee.. Via de lotgenoten groep leerde ik dat er wel degelijk woorden werden gebruikt in en voor het leven dat wij nu hadden gekregen..
Het was fijn om lotgenoten te spreken maar er werden woorden gebruikt die ik in het begin helemaal niet kende.. Het leek in het begin wel een soort van codetaal die alleen lotgenoten begrepen. In het begin voelde ik mij heel onnozel.. Ik wist helemaal niet wat deze woorden betekende laat staan dat ik van het bestaan afwist. Ik merkte dat ook mijn omgeving vele woorden helemaal niet kende. Vandaar dat ik er een keer aandacht aan wil besteden. Niet zo zeer voor lotgenoten maar meer voor onze omgeving. Ik weet niet of de beschrijvingen allemaal zo in het woordenboek zijn terug te vinden maar hieronder zie je ze zoals ik en mede lotgenoten ze inzetten in onze verhalen..
Niet veel later gebruikte ik dus deze termen / woorden etc. als volleerd lotgenoot. Ik kon mijn gevoelens met sommige woorden beter aangeven. Ook kon ik voor de buitenwereld zaken beter kenbaar maken. Zo gebruiken wij een * achter de naam van een overleden persoon. Femke* stond nu dan ook sneller op kaartjes geschreven dan daarvoor. Ik wilde haar naam er op zette want ze hoorde bij ons gezin maar tja.. zet je overleden kinderen nog wel op kaartjes? Met een ‘simpel’ * kon ik dat wel weer doen. Dat voelde gewoon goed.
Wat ik ook moeilijk vond waren gesprekken over haar leeftijd. Iemand die overleden is verjaard niet als het ware. Ze zijn gestorven in een bepaalde leeftijd en worden niet meer ouder. Dan spreek je toch ook niet over een verjaardag? En toch zijn deze dagen intens en wil je ze benoemen / bespreekbaar maken. Ik ging dan ook geboortedag gebruiken i.p.v. verjaardag. Een subtiel verschil misschien voor een niet lotgenoot maar voor ons een veel duidelijker en minder beladen woord.
Het woord dat ik ook veelvuldig gebruik is het woord ‘engelen ouder’. Zoals het woord al zegt een ouder die een kindje heeft verloren. Het woord is even duidelijk maar wederom iets minder choquerend voor het oor. Ook sterrenkindje of engelendochter/zoon wordt als ‘mooiere’ omschrijving gebruikt voor iets verschrikkelijks.
Het woord ‘stil geboren’ klinkt ‘vriendelijker’ dan ‘dood geboren’. Een ‘bengeltje’ wordt veelal gebruikt voor een broer of zusje van een overleden kind aan te geven. En een ongeboren broer of zusje noemde wij een ‘brusje’. Een ‘vlinderkus’ of ‘vlinderknuffel’ gebruik ik richting een overleden kindje omdat deze symbolisch naar hem/haar toe kan vliegen. Voor een buitenstaander misschien allemaal heel ‘zweverig’ maar als je eenmaal deze levensles hebt gehad dan kunnen deze woorden juist zoveel betekenen..
Naast dat er andere woorden worden gebruikt, gebruiken wij ook veel symbolen om zaken aan te duiden. Een klein sterretje of vlindertje schrijf ik ook nog wel eens op een kaartje. Soms is het benoemen van mijn overleden kinderen niet gepast. Zo schrijf ik hun namen namelijk niet op als ik een geboorte felicitatie stuur naar mensen. Ik teken er dan vaak een vlindertje bij. Ik heb de kinderen dan toch voor mijn gevoel benoemd en toch is het zien staan van de overleden kinderen op zo’n soort kaart dan niet te choquerend (En ja soms zet ik ze toch op dit soort kaarten- zie mijn eerdere berichten 😊)
Wat ik bijzonder vond om te ervaren is dat veel lotgenoten ook hun eigen symboliek hebben. Dat we allemaal een item hebben wat symbool staat voor ons overleden kindje en hoe wij allemaal veel meer open staan voor deze en elkaars symboliek. Voor mij zit dat in een vlinder en de kleur roze.
De vlinder staat voor Femke*. Dit symbool is er ‘bij toeval’ gekomen. Haar kistje werd namelijk met vlindertjes op de sluitingen gesloten. Er ‘fladdert’ een vlinder op haar grafsteen en 2 dagen na haar overlijden stond er een vlinder tattoo op mijn pols. Er zijn door de jaren heen vele vlinders in huis opgehangen.
De kleur roze kwam voort uit mijn bevalling. Het geslacht van Femke* was in de zwangerschap niet bekend maar ik was er van overtuigd dat ik een jongen kreeg. Ik had dan ook geen roze muisjes of meisjes kleding in huis toen ik beviel. Ik heb na de geboorte wel 3 keer gevraagd of ze wel echt een meisje was. 😊 Mijn moeder werd vervolgens direct op pad gestuurd om meisjes kleding te halen. Ik had en meisje gekregen en iedereen mocht dat zien! Dus in no-time was heel ons huis en haar kledingkast met roze items gevuld..
Vandaag de dag is de vlinder nog steeds Femke’s* symbool. Op mijn zoon zijn geboortekaartje stond ook een vlinder met bijpassend gedichtje vermeld. Faith* heeft een lieveheersbeestje al is deze minder aanwezig in mijn leven en huis dan dat de vlinder is.
Voor Fons* heb ik geen symbool. Waarom weet ik niet. Misschien is het iets wat bij het verlies van een kindje hoort en niet bij dat van een volwassenen? Ik weet het niet. Ik heb deze behoefte niet.
Waar ik wel veel behoefte aan heb is het betrekken van Femke* en Fons* in mijn huidige leven. Bij grote gebeurtenissen wil ik dat ze er ‘bij’ zijn. Toen ik trouwde in 2018 wilde ik dat ook heel graag maar wilde ik het wel persoonlijk houden. Zo heb ik een klein hangertje met een foto van Fons* en Femke* samen aan mijn boeket laten hangen. Niet zichtbaar voor andere maar voor mij oh zo dichtbij..
Ik merk dan mijn naaste deze symboliek ook omarmen en met mij mee doen. Presentjes bestaan dan ook vaak uit vlinderitems. Ik vind dat zo fijn en bijzonder. Misschien heb jij ook een symbool wat voor jouw 1 op 1 verbonden is met je kindje*. Koester dit symbool en gebruik het waar je wil. Het is aan jou of en hoe je deze symboliek in je leven opneemt. Overal waar ik een vlindertje zie denk ik even aan mijn kleine lieve Femke*.. Gewoon even met een klein glimlachje.. mijn klein vlindertje*…
Lotgenotenkracht 