Toen wij, ik werd

In 2014 werden wij weer ouders en ditmaal van een zoon. Die jaren er voor stonden in het teken van onze onvervulde kinderwens en de weg er naar toe. Alles omlijst door een zwarte rouwrand van verdriet en gemis.  Na zijn geboorte maakte wij samen weer langzaam plannen voor alle andere zaken zoals de tuin, het huis en vakanties. We hadden zoveel plannen en wensen en toen werd “WIJ” ineens “IK”…

Ik kan mij nog goed herinneren dat ik na Fons* zijn dood mij zo lang mogelijk aan het ‘WIJ’ wilde vast blijven houden. Zo hadden “WIJ” plannen voor de tuin. Fons* zou in de middag van 4 mei een picknick tafel gaan ophalen maar dat werd verzet naar 5 mei.. Het werd verzet naar een dag die Fons* nooit meer heeft gezien…

Mijn vader heeft op mijn verzoek na de begrafenis de tafel toch opgehaald. Wij wilde een mooi hoekje realiseren. WIJ wilde de tafel opknappen en IK ben dat gaan doen. Ons plan moest en zou worden gerealiseerd.

Zo waren er nog een aantal zaken meer zoals het schilderen van de hondenren, het aanleggen van goed hekwerk met een elektrische poort. Alles wat WIJ bedacht hadden wilde IK realiseren. Het voelde alsof IK het dan toch nog samen deed of zo. IK had zijn goedkeuring om dit allemaal te doen. WIJ hadden dit namelijk al besproken.. Het was nog ONS plan. Ook al moest IK het nu in mijn eentje realiseren het voelde ‘goed’ om te doen.

Ook was ik voor Fons* zijn dood al bezig met hoe wij de verjaardag van onze zoon zouden gaan vieren en bespraken WIJ al wat we hem wilde gaan geven. En zo hebben WIJ de piratenzandbak samen nog besteld. IK heb de eerste verjaardag 2 maanden na zijn dood gevierd zoals WIJ dat samen nog besproken hadden. Ik moest ook al zo veel zaken regelen die wij niet hadden kunnen bespreken en waarover ik zo veel verschillende meningen te horen kreeg, dat ik mij enorm vasthield aan dat wat WIJ nog wel samen hadden besproken.

De maanden na zijn dood was ik dus veel buiten in de tuin te vinden zodra mijn zoontje op bed lag. Met de babyfoon er bij kluste ik wat af. Ik heb geschuurd, getimmerd, gehuild en geschilderd. Ik heb nog nooit zoveel geklust als in die tijd. IK was dan ook naast mama, werknemer en huisvrouw ook tuinman, klusjesman en een papa geworden. IK wilde kosten wat kost deze ballen allemaal omhoog houden.

Ik voelde aan alles dat ONS lijstje steeds kleiner werd. Al onze besproken werkjes en projecten waren gedaan… Wat nu?.. Ik voelde wederom dat WIJ, IK geworden was.. Toen de wasmachine stuk ging moest IK ineens beslissen welk model etc er moest worden aangeschaft en niet meer WIJ.. Iemand die als vrijgezel door het leven gaat zal wellicht denken dat hij/zij dit altijd al alleen moet beslissen maar als je weduwe wordt dan is het ‘ineens’ zo. Het is natuurlijk geen ‘ramp’ om dit soort zaken alleen te moeten doen maar je hoefde dit eerder niet alleen te doen. Je deed dit soort zaken gewoon samen bespreken en dat kon nu niet meer. Het besef dat je nu alleen bent komt gewoon harder aan. Nu kwam je voor dit gedwongen feit te staan.. WIJ was niet meer. WIJ konden dit niet meer bespreken.. WIJ was echt IK geworden..

Ik vond het heel moeilijk om ‘ineens’ eigen keuzes te moeten maken. Ik was misschien wel te veel verwend geweest in het verleden. Fons* regelde alle zakelijke dingen. IK dacht mee maar hij kende gewoonweg de meeste mensen / ondernemers etc en ik had daar verder geen omkijken naar. NU moest ik de zware beslissingen maken. Nu moest IK alles regelen. Ik was letterlijk en figuurlijk ziek van alle zaken die ik moest regelen en waarin in belangrijke keuzes moest maken. Het feit dat ik niet meer kon sparren met Fons* maakte het zo intens moeilijker. ‘Wat zou hij hebben gedaan?’ kwam vaak bij mij op. Door de tijd en ervaring die volgde besefte dat IK het toch echt zelf moest doen. Dat ik mijn leven zelf moest oppakken voor mij en mijn zoontje. Fons* was er niet meer en dat moest ik gaan accepteren hoe moeilijk ook en of dat ik dit wilde of niet.

Aan lotgenoten wil ik dan ook (weer) meegeven dat je je gevoel moet volgen. Als het jou helpt om een tijd je aan het “WIJ” vast te blijven houden dan moet je dat doen. Het is een proces waarin je zit en dat heeft tijd nodig. Adviezen hoor je aan en je bent zelf aan zet om hier wel of niets mee te doen. Als ik terug kijk zijn er zeker zaken die ik anders zou hebben gedaan toen WIJ, IK werd maar ik besef mij ook dat ik op dat moment een keuze moest maken met de kennis en ervaring die ik op dát moment had.  Ik besef mij heel goed dat ik toen niet over de kennis noch de ervaring beschikte om alles in één keer goed te doen. En de vraag is natuurlijk ook of dat dat überhaupt wel mogelijk is; om alles in één keer goed doen in zo’n heftige emotionele situatie. Ook jij moet je dit realiseren. Je moet het goed doen voor jezelf en niet voor andere. Het is jouw leven en jij moet met eer en geweten terug kunnen kijken. Het is namelijk allemaal al moeilijk genoeg…