Op de avond dat Femke* stierf zei een politieman tegen mij en Fons* “Hou elkaar goed in de gaten. Ouders komen hier óf sterker uit, óf ze gaan scheiden. Er zit niets tussen”. Deze woorden zijn in mijn geheugen gebrand. Deze man had gelijk en gelukkig kwamen wij er sterker uit.
Dat wij er sterker uit zijn gekomen wil niet zeggen dat wij het samen niet zwaar hebben gehad. Wij hebben elkaar echt opnieuw moeten leren kennen. Wij kende elkaar al goed maar we kende elkaar niet op het gebied van rouwen. Rouwen doet iedereen op zijn/haar eigen manier. Dat werd in het begin bij ons meteen duidelijk..
Fons* wilde direct weer aan het werk en onder de mensen komen. Ik wilde allesbehalve dat. Ik zat liever thuis te freubelen. Ik maakte in de eerste maanden na haar dood vele klei figuurtjes voor op haar graf. Ik maakte een eigen vlindersite voor haar aan en ik zat veel online te mailen met lotgenoten. Fons* snapte er niets van. Waarom bleef ik toch binnen? Ik moest er uit! Dat zou beter voor mij zijn. Ik snapte op mijn beurt niets van Fons*/ Hoe kon hij nou ‘gewoon’ aan het werk gaan? En allerlei mensen ontmoeten en spreken? Ik had al zat aan mijzelf laat staan dat ik andere ook nog moest spreken..
Vaak waren we ook bezorgd om elkaar binnen het rouwproces. Ik kreeg in de eerste maanden zware slaapmedicatie voorgeschreven om mij enigszins te kunnen laten slapen. Echter waren deze pillen zo zwaar dat er heel duidelijk bij vermeld stond dat je er niet te veel van moest innemen omdat je dan niet meer wakker zou worden. (Iets wat ik later zag als ‘kwalijke zaak’ aangezien de huisarts een rouwende moeder zulke zware slaapmedicatie had mee gegeven) De bijsluiter bleef maar in Fons* zijn hoofd hangen. Als ik op de bodem van het verdriet zat controleerde hij altijd het doosje slaappillen om er zeker van te zijn dat ik ze niet had ingenomen. Vaak heb ik hem verteld dat ik deze gedachtes helemaal niet had maar het gevoel bleef bij hem hangen. Uiteindelijk hebben we besloten om ze weg te gooien omdat ze mij weliswaar deden helpen maar Fons* zijn gemoedsrust juist niet ten goede kwam.
Later in het proces was het soms moeilijk om met elkaar mee te gaan in de emoties van de dag. Als Fons* een goede dag had en ik een slechte dan vonden wij het moeilijk om elkaar te vinden op emotioneel vlak. Ik denk dat ik hem niet naar beneden wilde halen in zijn gevoelens. Andersom gelde dat ook. We wilde de andere niet verdrietig maken en juist in de goede dag laten blijven zitten. Echter brak ons dat op een gegeven moment op. Wij hadden elkaar zo nodig. Hoe we het precies gedaan hebben of welke gebeurtenis ons geholpen heeft weet ik niet maar op een gegeven moment vonden wij elkaar weer terug. Het lukte ons om elkaar te steunen juist als de andere een goeie dag had. Ook snapte we steeds beter hoe de andere in elkaar zat kijkende naar ons rouw proces.
Dat werd heel goed duidelijk toen we Faith* verloren. Wij hadden geleerd hoe we het ‘beste’ konden rouwen en wat de ander dan deed. Wij snapte nu van elkaar dat we er beide anders mee omgingen. Dus nu Fons* weer aan het werk ging en ik weer begon met freubelen vonden wij dat direct oke. Dit waren onze verschillende manieren om er mee om te gaan en dat was prima voor ons beide..
Het heeft bij ons best wel even geduurd voordat wij besefte dat onze rouwmethodes zo van elkaar verschilde maar dat dat niet erg was. Dat we door elkaar hierin ‘vrij te laten’ elkaar juist deden helpen. En gelukkig hadden wij ook de kracht en ervaring opgedaan dat samen praten over de meiden* en alles er omheen ons steeds dichter bij elkaar bracht. Wij hoefde elkaar maar aan te kijken en we wisten van elkaar wat we voelde en in welke looping wij op dat moment van onze emotionele achtbaan bevonden. Alles wat om ons heen gebeurde op het gebied van de meiden raakte ons hetzelfde, we ervaarde het het zelfde en gingen door alle moeilijke momenten samen heen. Wij waren lotgenoten in ons gezamenlijke verdriet. Wij waren samen twee dochters verloren en dat schept een band. Een band die eigenlijk geen enkel stel zou mogen hebben maar als je dan toch voor zo’n vreselijke gebeurtenis komt te staan dan is deze zo belangrijk om te hebben.
Ik hoop dat ook jij als lotgenoot deze warme band ervaart / krijgt. Geef elkaar de ruimte en bedenk ik in situaties dat jullie elkaar even dreigen kwijt te raken dat iedereen rouwt op zijn/haar eigen manier. Bespreek wat je fijn vind, ook als je ‘gewoon’ even alleen wil zijn, geef het aan. Hoe sterker je jezelf weet te maken, des te sterker kom je er als koppel er hopelijk ‘uit’..
Lotgenotenkracht 