Is er leven na de dood? Is er meer tussen hemel en aarde? Voor het overlijden van Femke* heb ik mij daar nooit mee bezig gehouden. Na haar dood wilde ik kosten wat koste dát er meer zou zijn..
Het is mij opgevallen dat mensen die dierbare verloren hebben ‘behoefte’ hebben aan het gevoel / idee dat er meer is tussen hemel en aarde. Dat onze geliefdes niet voor eeuwig weg zijn maar dat we ze ooit weer gaan zien als ook ons leven er op zit..
Ikzelf heb nooit in god geloofd en vandaag de dag doe ik dat nog steeds niet. Waar ik wel in geloof is dat iedereen iets heeft wat jou jou maakt. Noem het een ziel of wat dan ook. Het rare is dat Fons* en ik het zelfde hebben ervaren tijdens het afscheid van Femke*. Ze lag thuis opgebaard en na een paar dagen zagen wij dat Femke*, Femke* niet meer was. Iets wat haar , haar maakte was weg, eruit.. Uiteraard kan je dit onderbouwen met de gebeurtenissen van een lichaam dat is overleden maar toch gaf het ons een bepaald gevoel. Haar ‘zieltje’ was weg.. Waar naar toe wisten we niet.
5 maanden na de dood van Femke* zijn wij naar Derek Ogilvie geweest. Wat was dat een aparte gewaarwording. Noem het oplichting of juist een 6de zintuig maar het voelde voor ons gewoon bijzonder. Op mijn toenmalige werk vertelde ik mijn bevindingen en ik hoorde mensen achter mijn rug om smiespelen. Wat voor onzin ik nu weer deed geloven.. Het maakte mij boos en verdrietig. Nee ik was niet gek geworden maar ik haalde hier troost uit. Of het nu waar is of niet het hielp ons. Waarom daar dan zo op reageren? ‘Wacht maar als jij ooit in mijn schoenen komt te staan.. kijken of jij er dan nog zo over denkt’ ging door mijn hoofd.. even kwam dus weer die minder leuke ikke naar boven..
Een paar jaar later zijn we nog een keer geweest maar toen gebeurde er iets heel bijzonders. Wij zaten op de tweede rij van voor en Fons* had niemand voor hem zitten. Derek liep door de zaal en was bezig met andermans reading. Hij liep voorbij Fons* en kwam terug gelopen en ging achter Fons* staan, pakte beide schouders vast en kneep er in en zei ‘It’s oke’.. Fons* was de nuchterheid zelf maar het raakte hem diep.. Hij ervaarde het alsof hij na jaren eindelijk te horen kreeg dat hij zich niet schuldig hoefde te voelen. Dat hij, door Femke* bij zich te pakken, niet haar dood had veroorzaakt. Iets wat wij al wisten maar wat hij nog altijd niet geloofde.. Door deze simpele handeling van Derek viel er een deel van zijn last van zijn schouders. Of het nu een algemene opmerking betrof, gemeend was of niet, echt was of niet, voor ons was het echt.. Het hielp ons en wij vonden wat we zochten..
Een andere bijzonder moment was toen Fons* zelf was overleden. Een nichtje van hem verzorgde een man die een bepaalde gave bezat. Hij wist zaken over Fons* en onze overleden kinderen te vertellen die iemand die ons niet kende zou weten. Ik heb zelf bij alle informatie die hij gaf nagedacht of ik deze info niet in mijn blog’s of in de rouwadvertenties had staan.. nee.. deze zelfde man kon ook zaken aangeven die alleen Fons* van mij wist.. Hoe kon dat nou? Wat gebeurde hier nou? Zou er dan toch echt meer zijn tussen hemel en aarde? Het gaf mij wederom een bijzonder gevoel. Ergens een beetje eng maar hij gaf ook een opmerking van Fons* door: ‘Ik zorg hier voor mijn 3 kinderen en mijn vrouw zorgt daar voor onze zoon. Het is goed zo’….. Het nichtje reageerde meteen met ‘ze hebben 2 kinderen verloren’ waarom de man zei; “hij staat hier bij mij en als ik zeg dat het er 3 zijn, dan zijn het er 3…” Fons* en ik hebben altijd gezegd dat bij onze eerste miskraam ook een kindje is gestorven. Dit ‘kindje’ had namelijk al hartactie gehad en met 9 weken bleek het hartje gestopt te zijn. Wij telde naast Femke* en Faith* ook dit kindje mee en kwamen zelf dus ook op 3 uit..
Voor mij was het, zeker in het begin, ‘fijn’ om te geloven dat er meer was tussen hemel en aarde. Dat een deel van onze geliefdes niet voor eeuwig weg is. Deze gedachte bied troost in donkere dagen.
Ik vind het dan ook moeilijk als andere mensen dit onzin vinden of er negatief over praten. Of het nu waar is of onzin, als het iemand een stukje hoop, troost en houvast geeft in het gehele proces / zijn/haar leven dan zou men dat juist moeten koesteren. Als het jou ook helpt om op zoek te gaan naar mediums of een ander soort van spirituele healing dan moet je dat vooral doen. Je moet doen waar jij kracht en/of troost uit haalt. Laat andere mensen praten. Tuurlijk is het goed als iemand over je waakt zodat je er niet in doorslaat maar zolang het je helpt is het helemaal prima. Praat er over met andere lotgenoten of iemand die dicht bij je staat. Zij kunnen je helpen om deze bijzondere dingen beter te begrijpen. Laat de bijzondere momenten goed op je inwerken.. ‘geniet’ van het moment dat je engeltje, al is het maar voor heel even, weer even een klein beetje bij je is…
Lotgenotenkracht 