Er gaat geen dag voorbij

Jaren voordat ik Femke* verloor sprak ik een buurtgenoot die vertelde over zijn verongelukte dochter. Ze zaten samen in de auto maar hulp kwam voor haar te laat. Hij zei ‘er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan mijn dochter denk’.. Ik weet nog dat ik dacht; Zou jij daar echt elke dag aan denken? Heftig…

Ik kon mij er helemaal geen voorstelling van maken. Zou je dat echt elke dag met je meedragen?
Nu weet ik wel beter.. Ja dat doe je echt. Er gaat echt geen dag voorbij dat ik niet aan Femke* en Fons* denk. Echter is het niet zo dat ik elke dag huil of verdriet ervaar als ik aan ze denkt..

Ja, je denkt er echt elke dag aan. Het hoeft alleen niet ‘negatief’ te zijn. Je denkt vele dagen ook aan ze met een glimlach. Je denkt aan hen in een mooie herinnering. Er zijn vele spullen in huis die een herinnering triggerd als het ware. Of je nu wilt of niet ‘ineens’ komt haar naam weer voorbij. ‘ineens’ denk je weer aan een momentje tussen mij en Fons* etc.. 

En ja, het doet vaak wel pijn. Het gemis wat er is wordt elke dag een beetje groter. Je leert er wel steeds beter mee om gaan. En nee, je komt er nooit helemaal overheen. Op zware dagen lukt het niet om zonder tranen aan hen te denken. Dat vind ik niet meer erg. Ik heb geleerd dat als ik die tranen kosten wat kost binnen wil houden dat ik er alleen maar meer last van krijg. Ik krop het dan te veel op en heb mijzelf dus ‘aangeleerd’ om de emmer regelmatig te legen. Het kan helemaal geen kwaad als je even een traan laat bij het horen van een mooi liedje of het zien van een foto. In het verleden verontschuldigde in mij vaak, mocht er iemand bij zijn. Dat doe ik nog vaak wel uitspreken maar ik zit er niet meer mee. Zo heeft mijn leven zich nu eenmaal ontvouwen.. Het hoort bij mij.

Tuurlijk zit je in sommige situaties niet te wachten op een herinnering die je verdrietig maakt. Ik probeer dan ook het verdriet om te bouwen naar een mooie herinnering maar dat is natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan.

Nu mijn kinderen ouder zijn merk ik dat ik mijn ‘dagelijkse gedachtes’ aan Fons* en de meiden* hardop met ze deel. Op goeie dagen vertel ik vaak een verhaal van toen ze nog leefde. Vooral aan mijn zoon vertel ik steeds vaker een leuke anekdote over zijn vader. Samen lachen we er dan even om en zo houden we de herinnering ‘in leven’. Ook met mijn nieuwe partner praat ik regelmatig over ‘oude herinneringen’. Het is ‘fijn’ om ook deze dingen met elkaar te kunnen bespreken. Ik ervaar het als zeer waardevol dat ik deze herinneringen opnieuw kan herbeleven en dat deze herinneringen er mogen zijn. Ik hoop dat dit voor andere weduwe / weduwnaars ook geld, dat ze bij een eventuele nieuwe partner kunnen en mogen praten over hun eerdere relatie.

Er gaat dus echt geen dag voorbij dat je niet aan hen denkt. Dat hoef ik een lotgenoot niet uit te leggen. Wel wil ik omstanders aangeven dat wij echt elke dag er aan denken maar dat dat niet betekent dat wij het slecht verwerkt hebben of dat het altijd als zware last op onze schouders rust. Ja het is vaak zwaar en het tekent ons leven maar zoals eerder gezegd gaat de dagelijkse gedachte niet altijd gepaard met verdriet. Onze dierbare hebben een plek in ons hart gekregen en die staat elke dag in verbinding met ons hoofd. Geen wonder dat ze er elke dag in voorkomen..