Iedereen heeft ze wel eens meegemaakt.. situaties waarin een pijnlijke stilte valt omdat er iets verkeerds wordt gezegd.. Of dat je geconfronteerd wordt met alles wat maar enigszins je pijn kan doen op zo’n moment.
Het moeilijke aan confrontaties is dat het een pijnlijk moment is voor alle betrokkenen. Diegene die iets zegt of doet voelt zich vaak zelf net zo lullig als dat jij je voelt. Soms was ik in staat om er op te reageren.. veel vaker stond ik aan de grond genageld met tranen over mijn wangen..
Een aantal ‘confrontaties’ staan mij nog heel goed bij. Tijdens de pauze op mijn werk kwam een oud collega een keer mee lunchen. Ik had haar voor het laatst gezien toen ik zwanger was van Femke*. Ze vroeg hard over tafel; “Hey Noëlla hoe is het met de bábbie”.. Ik heb nog nooit een tafel vol mensen ineens zo stil horen vallen.. niemand durfde iets te zeggen.. Ik voelde een stomp in mijn maag.. Ik zag ook de hare omdat zei direct aanvoelde dat ze iets ‘verkeerds’ zei.. Ik weet niet meer wat ik precies zei maar ze heeft wel 100 x sorry gezegd.. Niet alleen ik voelde me hierbij heel vervelend, zei misschien nog wel meer..
Een ander veel heftigere confrontatie was 1 maand na Femke* haar dood. Wij zouden Femke* begin november laten dopen. Een familie lid vroeg of ze de verjaardag van haar zoon op die dag mocht vieren. Fijn dat ze het vroeg en wij stemde in. De dag zelf zal ik nooit vergeten.. Fons* en ik gingen er naar toe. Ik was denk ik 3 minuten binnen. Mensen aan tafel lachte en waren vrolijk.. Huh? Deze zelfde mensen zaten amper 4 weken geleden bij mij aan tafel te huilen en nu lachte ze? Waren ze vrolijk? ‘Ineens’ overviel mij het gevoel dat we vandaag een doop hadden moeten vieren en dat ik mijn dochter hier bij mij had moeten hebben.. Ik werd zo enorm boos, wanhopig en verdrietig dat ik zonder wat te zeggen ben opgestaan en naar huis ben gegaan. Fons* op het feest achterlatend..
Toen ik thuis kwam werd de klap nog groter.. Ik kwam alleen thuis en ben rechtstreeks naar haar kamertje gelopen.. Ik heb haar knuffels gepakt en ben daar huilend gaan liggen. Ik werd met de minuut verdrietiger en bozer tegelijk.. Hier lag ik dan.. En de andere? Die gingen gewoon door..
Misschien was ik ook wel boos op Fons* of jaloers. Hij kon dit wel. Hij kon wel blijven zitten en zich groot houden.. Ik niet.. Als ik terug kijk is dit mijn zwaarste moment ooit geweest. Mijn grootste confrontatie met mijzelf. Ik heb nooit de intentie of gedachtes gehad om mijzelf iets aan te doen maar sinds dat moment snap ik wel dat mensen deze gedachtes kunnen hebben. Als je dit gevoel dagelijks met je zou meedragen snap ik dat je het leven niet meer dragelijk vind..
Fons* was hier ook bang voor. Niet veel later kwam hij thuis en in de verte hoorde in hem mijn naam noemen.. Ik lag in zo’n soort roes dat ik niet kon reageren. Niet veel later vond hij mij in de babykamer. Dat was ook het moment waarop wij mijn slaapmedicatie samen hebben weggegooid. Dit wilde we elkaar (weliswaar onbedoeld) niet meer aan doen.
Een confrontatie die Fons* en ik wel samen deelde was tijdens de carnavals optocht paar maanden na Femke’s* dood. Wij stonden als publiek te kijken toen er een man met een doodskist achter zich naar Fons* liep en vroeg; “He Fons*, en? Heb jij nog iets te begraven?”.. Ik ben nooit bang geweest dat Fons* zijn zelfbeheersing zou verliezen maar zijn blik zal ik nooit vergeten. “Krachtig” zei hij: “Wat denk je zelf?”.. De man verontschuldigde zich en liep door. Voor ons was de ‘carnaval’ voorbij. We hadden alle moed bij elkaar geraapt om toch even te gaan maar dat werd meteen teniet gedaan. Fons* is later nog wel even naar het dorp geweest en heeft de man nog gesproken. Samen hebben ze er gelukkig goed over gepraat.
Ook bedrijven kunnen er een ‘potje’ van maken. 6 weken nadat we Femke* hadden begraven belde de DELA op. Fons* nam op en ik hoorde hem zeggen; “Nee, onze dochter is al begraven”.. Ik vroeg wie hij aan de lijn had en hij zei dat ze vroegen of dat wij onze dochter wilde verzekeren aangezien ze enkel de eerste 2 maanden gratis was mee verzekerd… Pardon?! En jij blijft zo rustig!! Ik denk dat de DELA medewerker heel blij mag zijn dat ze die dag mij niet aan de lijn had gekregen. Later, via mijn vader, hebben ze het op hun fatsoen getrokken en hebben we een excuus brief met een bos bloemen van hen gehad. Deze confrontatie is mij misschien nog wel meer bijgebleven omdat Fons* de kalmheid zelf was.. Ik kon daar nog heel veel van leren..
Wat ik het moeilijkste vind aan deze confrontaties is dat je ze niet voor kunt zijn. Je kan je er niet tegen ‘wapenen’ en je weet niet wanneer ze er aan komen. De eerder genoemde confrontaties bij nieuwe ontmoetingen met vragen zoals ‘hoeveel kinderen heb je’ die ken ik nu voortaan wel en kan ik enigszins incalculeren. Echter wordt ik ook nu nog wel eens van mijn stuk gebracht. Ik denk dat dat nu eenmaal bij je ‘nieuwe leven, de nieuwe ik’ hoort. Je hebt zo’n litteken opgelopen en die voel je regelmatig. Net zoals je een zichtbaar litteken zeer kan doen bij een aankomende regenbui.. Je voelt aan alles dat het je pijn gaat doen maar je kan er niets aan doen.
Het enigste wat je zou kunnen doen is er over praten ook met de betrokken persoon / instantie. Probeer rustig te blijven ook al is dat nog zo moeilijk. Laat je emoties gewoon gaan. Laat je gaan en je zult zien dat het je uiteindelijk oplucht.. schouders er onder en (zucht) weer door..
Lotgenotenkracht 