Ondanks dat ik mij zorgen maakte over Femke’s* gezondheid kan ik mij niet herinneren dat ik in de tijd echt angst heb gekend. Angst voor dat wat eeuwig is en niet op te lossen is.. de dood.
Na Femke’s* dood had ik ervaren dat in 1 seconden je leven helemaal op zijn kop kan staan. Dat wat je nu voor lief en voor vanzelfsprekend aan neemt niet zo van zelfsprekend is. De nieuwe morgen is er niet voor iedereen..
Deze ervaring gaf mij vreselijke angsten. Deze angsten werden extra gevoed door de verhalen van o.a. lotgenoten. Ook de meerdere miskramen zorgde voor angsten die ik niet met een pen kan beschrijven. Het ware letterlijk en figuurlijk doodangsten. Ik heb de dood van zo dicht bij gezien en ervaren dat je deze angsten niet weg kunt redeneren.
Wat ik nodig had was een luisterend oor en iemand die mij begreep. Ik had niets aan de goedbedoelde adviezen en kansberekeningen. Ik werd na Femke’s* dood begeleid door een vaste gynaecoloog. Deze arts had naast de routine controles ook oor en oog voor mijn gedachtes. Als ik niets vertrouwde mocht ik altijd bellen of komen. Ik mocht zelfs ooit op eerste kerstdag naar het ziekenhuis komen omdat ik minder leven meende te voelen. Ik mocht direct komen en ik werd gerustgesteld. Alles was nog oke.. Ook als ik tijdens controles mijzelf bang had zitten maken met zaken die ik gehoord of gelezen had stelde ze mij gerust. Als ik dat wilde kon ik aanvullende onderzoeken laten doen. Niet omdat de arts dacht dat er iets was, maar puur om de dokter haar woorden kracht bij te zetten zodat ik beetje bij beetje mijn vertrouwen in een goede zwangerschap kon gaan op bouwen. Ze ging ook met mij mee om mij in te leiden met 38 weken. Er was geen medische (lichamelijke) reden voor de inleiding maar ik wilde niet het risico nemen om onnodig lang te wachten (ik had namelijk al vele verhalen gehoord van kinderen die overleden in de laatste 3 weken van de zwangerschap) Ze luisterde naar mij zorgen en handelde daar naar..
Ook de kraamzorg dacht met ons mee. Ik had gevraagd om een kraamhulp met ervaring en om iemand die wist wat te doen met mijn angsten. Ik had geen behoefte aan iemand die mijn angsten zou weg redeneren of mij zou proberen om te praten. Ik had iemand nodig die mij begreep. Gelukkig kreeg ik een top verzorgster. Het moment waarop we samen in het kraambed hebben gehuild om Femke’s* verhaal zal ik nooit vergeten. Ze hielp mij met weer een stukje verwerking..
Iets waar ik ook niet zonder had gekund was de baby sensormat. Deze mat meet de (ademhalings)beweging van de baby en geeft een alarm als de baby 10 seconden niet ademt.
De eerste maanden hebben alle kinderen op mijn kamer gelegen. De sensor gaf een knipperlichtje af als alles oke was. Ik sliep op dat lampje. Tuurlijk controleerde ik nog steeds of ze ook daadwerkelijk echt ademende maar naarmate de tijd verstreek ‘vertrouwde’ ik steeds meer in het apparaat en kon ik langzaam maar zeker beter slapen.
Dat vertrouwen is denk ik het enige wapen wat je hebt tegen de doodsangsten. Je moet leren dat het ook goed kan gaan. Ja, je weet dat het in één seconden afgelopen kan zijn en nee je komt er nooit volledig van af maar tijd en positieve ervaringen zijn het enige wat helpt. Ikzelf ben heel erg blij geweest met de technische ondersteuning die ik vond in de babysensor.
Praat over je angsten. Je bent niet ‘gek’ of overbezorgd. Het belangrijkste uit je leven is weggenomen en dan is het niet gek dat je deze angsten voelt. Laat mensen het niet bagatelliseren of jou het gevoel geven dat je overdrijft. Zoek waar nodig ‘professionele‘ hulp. Deze hulp kan zowel menselijk als mechanisch zijn. Als jij er maar een ‘goed’ gevoel bij hebt. Het moet jouw helpen om te leren omgaan met deze angsten en hopelijk kunnen ze de tijd overbruggen waarin je nieuwe positieve ervaringen opdoet die je beetje bij beetje het vertrouwen doen laten teruggeven.
Lotgenotenkracht 