Sinds mijn 18de ben ik in bezit van mijn EHBO diploma. Jaar in, jaar uit bezocht ik alle herhalingslessen om mijn niveau op peil te houden. Ik leerde daar zaken die ik hoopte nooit nodig te hebben.. ‘Helaas werd ik een EHBO’er met praktijkervaring…
Die bewuste avond dat Femke* stierf had Fons* haar in de box gelegd om mij en 112 te bellen. Toen ik binnen kwam zag ik haar liggen.. Blauw en levenloos. Instinctief klopte in haar tussen de schouderbladen en legde haar op de grond. Samen met een vriendin begonnen wij met reanimeren..
Via de 112 centralist kregen we tips en trucs te horen. “mond over haar neus en mondje heen zetten en rustig inblazen. Twee vingers op borstbeen en …”.. “oh ja, dat was het verschil met de volwassen reanimatie..” Samen vochten we door…
Heel langzaam kreeg Femke* weer kleur. Ik werd aangemoedigd door familieleden om door te gaan.. Ik kan mij nog goed herinneren hoeveel hoop ik voelde toen ik haar gezichtje ‘roze’ zag worden.. Gek eigenlijk.. want ik wist eigenlijk heel goed dat ze al langere tijd was overleden door haar eerdere gelaatskleur.. En toch.. dat sprankeltje hoop in combinatie met de dichter bijkomende sirenes gaf mij kracht, hoop en doorzettingsvermogen.. Ik moest en zou doorgaan.. Vechten voor mijn kleine meid..
Het feit dat Fons* en ik samen alles gedaan hadden wat in onze macht lag, heeft ons later veel ‘rust’ gegeven. We hadden gevochten voor haar leven. Ik wist vanuit mijn opleiding dat een reanimatie vaak niet succesvol is. Ik heb mijzelf dan ook nooit kwalijk genomen dat ik haar niet heb kunnen redden. Ik ben eerder dus ‘blij’ dat ik nog iets voor haar gedaan heb. Dat ik het geprobeerd had.. Ik had gevochten maar verloren…
De eerste paar keer ging ik met lood in mijn schoenen naar de EHBO lessen. Mijn EHBO vereniging heeft mij enorm geholpen en bijgestaan in het verwerken van deze ervaring. Met hun hulp kon ik mij er weer toe zetten om deel te nemen aan reanimatie oefeningen.. Ik ben 1 op 1 begeleid door instructeurs en heb ook weer de kinder- en babypop gereanimeerd. Pfff.. wat was dat heftig.. Niet zozeer de handelingen zelf triggerde mij maar meer het ‘rollenspel’ er omheen waarbij iemand met paniek in zijn stem binnen komt met een baby die je dan als oefening moet gaan helpen.
We spraken af dat als de babypop gebruikt ging worden ik op de hoogte werd gesteld. Dat hielp mij enorm. En ja.. ik heb in het bijzijn van medecursisten gehuild.. Maar dat vond ik niet erg. Ik schaamde mij niet voor wat ik had meegemaakt. De docent in mij kwam denk ik naar boven.. Andere mochten zien wat zo’n ervaring met je doet. Ik putte er ook kracht uit en wilde er voor andere ook een wijze les van maken. “Als ik het kan bij mijn eigen dochter van 8 weken oud, dan kunnen jullie het ook in het echt’ werd mijn nieuwe insteek. Wat ik toen echter nog niet wist was dat ik een paar jaar later weer een ervaring rijker werd die ik wederom liever niet had gehad..
Op 4 mei 2015 zag ik meteen aan Fons* dat er iets ernstigs aan de hand was. Door de gasping geluiden wist ik meteen dat zijn circulatie gestopt was. In mijn hoofd ging het meteen; “112 bellen en jij moet van het bed af!” Snel belde ik 112 met mijn mobiel en mijn ouders met de huistelefoon. Ik trok Fons* van het bed af richting het voeteneind en hij kwam met een klap op de grond.
Ik verviel in de oude handelingen. Ik controleerde de hartslag (iets wat destijds al niet meer gedaan werd) en bedacht mij ineens dat dat helemaal niet meer moest. Doordat ik dit wel gedaan had weet ik zeker dat zijn hart het nog deed en dat het probleem voor mijn gevoel in zijn hoofd moest zitten. De 112 centralist gaf aan dat hij op de grond moest worden gelegd. Ik herinner mij nog dat ik geroepen heb; “Dat weet ik, ik ben EHBO‘er!!! Ik startte de reanimatie…
Van een aantal zaken heb ik heel veel last gehad. Het zien en horen sterven van iemand die een paar tellen eerder nog tegen je sprak en je aanraakte is met geen pen te beschrijven.. Dat beeld heb ik jaren niet van mijn netvlies gekregen en heb daar uiteindelijk EMDR voor gehad. Ook het feit dat mijn zoontje, toen 9 maanden oud, wakker was geworden en in zijn bedje was gaan staan en alleen maar ‘papa’ riep heeft mij lang achtervolgt. Zijn kamerdeur stond namelijk open en terwijl ik aan het reanimeren was zag ik hem daar staan roepen..
Het duurde voor mijn gevoel heel lang voordat de ambulance er was.. Toen ze er waren hebben ze het meteen overgenomen en heb ik mijn zoontje uit bed gehaald. Familieleden belden mij op omdat ze een ambulance voorbij zagen komen. .. De woorden; “ze zijn met Fons* bezig..” was genoeg om hen mijn kant op te laten komen..
En weer was ik een reanimatie ervaring rijker.. De reanimatie zelf vond ik deze keer minder heftig dan het zien sterven van iemand. Weer ervaarde ik dat ik onder leiding van adrenaline kon doen wat ik moest doen.. Vechten.. Proberen een leven te redden.. Wederom verloor ik het van de dood…
Ook nu weer werd ik goed opgevangen door mijn EHBO vereniging en bleef ik als EHBO’er de oefenavonden volgen. Na een tijdje besefte ik dat ik mijn ervaringen wilde omzetten in iets positiefs. In 2019 volgde ik daarom de opleiding tot instructeur EHBO van het oranje kruis en sindsdien geef ik EHBO lessen bij mij op school. Het geeft mij enorm veel voldoening om mijn eigen ervaringen met andere te delen en studenten de EHBO handelingen aan te leren waarvan ik hoop dat ze de geleerde kennis nooit hoeven toe te passen.. Mocht het in hun leven toch ooit voorkomen, dan hoop ik dat ze het geleerde kunnen inzetten en het gevecht kunnen aangaan zodat zij een kans hebben om de dood te verslaan. Ik zou iedereen willen aanraden om minimaal een reanimatiecursus te gaan doen. De dood is in veel gevallen niet te verslaan maar áls je het gevecht wel kúnt aangaan, dan zal dit zeker bijdrage in je verwerking van de situatie.. Geloof mij, iets doen is beter dan toekijken..
Lotgenotenkracht 