Als je een dierbare verliest moet er veel gebeuren. Naast alle zakelijke dingen komen er ook persoonlijke zaken aan bod. Wat ga en wil je doen met de persoonlijke spullen?
Als ik terug kijk heb ik ervaren dat ik kort na de dood van Femke* heel veel spullen van haar wilde bewaren. Het boxkleed waar ze op lag toen ze overleden was, lakentjes, knuffels, niet gedragen kleding, felicitatie kaartjes van haar geboorte maar ook alle rouwkaarten van 8 weken later, alles moest en zou bewaard worden. Weggooien voelde onnatuurlijk. Ik was haar al kwijt… dan wil je haar spullen toch ook niet weg doen?
Natuurlijk was er een grote kinderwens en ik zei steeds tegen mijzelf dat ik het ook bewaard had als ze nog geleefd had omdat onze kinderwens nog niet vervuld was. Wellicht dat haar mogelijke zusje er later nog wat aan zou hebben… Daarnaast was ik heel erg bezig met wat ik moest bewaren voor mijn mogelijke latere kinderen. Die zouden ook nog wel iets van hun zus willen hebben toch? Ik was heel erg bezig met de verre verre toekomst.. Alsof ik niet in het heden wilde leven..
Ik vroeg mij later af ‘wat bewaren mede lotgenoten eigenlijk?’ Was het normaal dat ik zoveel bewaarde? En wat bewaren we allemaal? En wat bewaar je in het zicht en wat bewaar je wel maar stop je weg? Ik merkte dat ik in het begin helemaal geen foto’s van Femke* en Fons* kon neer zetten. De foto’s deden pijn.. De foto’s waren in leven favoriet; een foto waar je geliefde mooi op staat maar ineens zit dezelfde foto verbonden aan de dood.. Geeft die foto pijn, gemis en verdriet. Het heeft beide keren meerdere weken geduurd voordat ik de foto’s weer op de kast kon zetten.
Toen ze er eenmaal weer stonden kwamen de kaarsjes en bloemen weer voor de dag om bij de foto’s te worden neergezet. “Ineens’ waren de foto’s weer een gedenkplek geworden…
Ook bij Fons* merkte ik dat ik veel deed bewaren. Nu had het geen nut om te bewaren voor een mogelijk brusje maar wel voor mijn zoontje. Ik wilde dat hij via allerlei spullen zijn vader later zou leren kennen. En zo werd ook bijna alles van Fons* ingepakt en bewaard…
Afgelopen winter ben ik begonnen met het opruimen van de zolder.. ‘oei.. de baby bewaardozen van Femke* staan daar’.. Ik zat in een opruimmodes en onze kinderwens was vervuld.. Ik heb gehuild vanuit mijn tenen maar het was oke.. het boxkleed waar nog een bloedvlekje op zat van haar bloedneusje kon nu weg.. Haar gordijntjes van haar kamertje.. konden weg.. Het gevoel van ‘het is oke” overviel mij in goede zin. Het was goed zo.. Vanuit alle spullen heb ik één kistje over gehouden met spullen die ik wel echt wil bewaren. 😊
Het was precies 10 jaar geleden.. Was dat het? Of toch de levensfase waarin ik zat? Het ‘rare’ was echter dat ik Fons* zijn spullen nog niet weg kon doen. Zijn kleding, nachtkasje inhoud etc liggen er nog. Dat kon ik nog niet weg doen. Ergens wil ik het bewaren voor mijn zoon. Als hij ooit wil zien wat voor kleren of sierraden zijn papa droeg dan kan ik het hem laten zien. Ik laat het aan mijn zoon of hij het later wil houden of wil weg doen..
Ik denk dus dat de verstreken tijd invloed heeft op het wel of niet definitief weg kunnen doen van spullen.. Ik merk dat ik heel veel bewaard had waarbij ik nooit de behoefte heb gehad om op te zoeken of te gaan bekijken. Ja, toen ik de spullen zag, kwamen herinneringen boven maar ik had zonder de meeste herinneringen gekund. Het is aan jou wat je wel en niet wilt bewaren. Als je de ruimte en behoefte hebt waarom niet? De tijd zal leren of je het wilt blijven bewaren of dat je het alsnog wilt wegdoen.. Als er items zijn die positieve herinneringen ‘levend’ houden, bewaar ze dan. Koester deze gevoelens. Weg leggen of doen kan altijd nog. Het is altijd goed wat je doet en jij beslist. De toekomst zal je leren om je verleden een stukje los te laten. Elke dag een beetje meer…
Lotgenotenkracht 