Tijdens onze eerste date hadden we het er al over. “Zou jij kinderen willen?” Door ons leeftijdsverschil was dit al snel een onderwerp van gesprek. Blij waren wij dan ook dat we er beide het zelfde instonden.
Toch besloten we om er nog even mee te wachten. Ik wilde graag eerst mijn HBO afmaken. Toen er in 2008 bekend werd dat Fons* drager was van een gebalanceerde translocatie werd het onderwerp steeds vaker besproken. Omdat een “gezonde” zwangerschap bij ons toch wat werd verkleind en wij een vlokkentest zouden moeten doen, liet ons besluiten om na ons trouwen er toch voor te gaan.
We vertelde er niemand over. Onze omgeving had ‘verwacht’ dat we al veel eerder onze kinderwens zouden proberen te vervullen. We kregen dan ook vaak de vraag of dat wij kinderen wilde etc.
Na 5 maanden was ik zwanger. 13 weken lang hielden wij onze mond. We wilde eerst de uitslag van de vlokkentest weten voordat we familie, vrienden en andere mensen van onze zwagerschap wilde vertellen. Dat werd met de week zwaarder en we bleven leugentjes om best wil verzinnen om mijn misselijkheid en zwaarder wordend lijf te verklaren.. (Gelukkig was het net Kerst geweest en kreeg het buffet de schuld 😊)
De vlokkentest wees uit dat Femke* draagster was maar gezond. Zoals eerder beschreven had ik mij geen moment druk gemaakt. Na haar geboorte wilde Fons* graag snel een tweede omdat hij toch al wat ouder was. Ik vond dat te snel gaan. Ik was maanden enorm misselijk geweest, ruim 30 kilo aangekomen en ook de zware bevalling stond mij nog vers in het geheugen.. We zouden eerst samen met 3e gaan genieten. Dan zagen wij wel weer verder.. Alles ging zoals we bedacht hadden. Tot dat ze stierf..
Na haar overlijden waren we er ‘in één klap’ uit. We wilde heel graag nog een kindje..
Onze omgeving ‘wist’ nu dat wij kinderen wilde en soms had ik het idee dat ze mij ‘zwanger keken’. Als ik dan mensen die wat verder van mij afstonden, tegenkwam keken ze altijd even naar mijn buik. Ik ervaarde dat altijd als pijnlijk.. Het verlangen van een zwangerschap en nieuw leven was zo enorm groot. Het verlangen werd onze houvast. Onze reddingsboei in een oceaan van verdriet en gemis.
Ik werd na haar overlijden maar niet ongesteld. Ik heb denk ik in die maanden na haar door wel 20 testen gedaan. Allemaal negatief. Omdat ik de eerste keer relatief snel zwanger was geworden snapte ik er niets van. Tuurlijk snap ik vandaag de dag dat dat helemaal geen garantie geeft, dat als je al een kindje hebt gehad dat nummer 2 net zo verloopt. Niets is minder waar maar dat wist ik destijds nog niet.
Via de huisarts kreeg ik een verwijzing naar de gynaecoloog en ik bleek PCO te hebben. Door mijn ontstaande overgewicht uit de zwangerschap bleef een spontane eisprong uit. “Gelukkig” was dit ‘vrij simpel’ met hormonen te ondervangen. Echter werd het wel een ziekenhuis traject. Wij kregen weer hoop.. Dat was alles wat telde en namen de ziekenhuisbezoeken voor lief..
Door de jaren heen heb ik de gynaecoloog vaker gezien dan dat mij lief is. Bijna wekelijks ging ik naar het ziekenhuis en na de geboorte van Faith* werd het traject nog intensiever omdat we overstapte naar PGD (een IVF traject waarbij de embryo al gescreend wordt voordat ze het terugplaatsen).
Na 4 jaar werd onze zoon dan eindelijk geboren..
Zoals eerder besproken ben ik uiteindelijk 7 keer zwanger geweest waarvan 3 x doormiddel van I.V.F., In totaal heb ik 3 miskramen gehad, 1 afgebroken zwangerschap en 3 voldragen zwangerschappen. Als ik terug kijk ‘verbaas’ ik mijzelf hoever ik ben gegaan om ons verlangen te vervullen. Als je mama bent geworden zonder medisch tussenkomen en je mama hebt kunnen worden toen jij dat wilde mag je jezelf gelukkig prijzen. Moeders die er makkelijk over praten weten niet wat ze zeggen en een wensouder aandoen. Ik denk dat dit ‘leed’ nog te vaak onzichtbaar is. Dat er een soort van taboe op zit. Na Femke* waren wij de eerste jaren vrij open naar andere wat betreft onze trajecten en tegenvallers. Toen wij het idee hadden dat ons geduld op was en het steeds moeilijker vonden om tegen andere te zeggen; “nee helaas weer geen succes’ besloten wij om ons traject stil te gaan houden Wij zouden samen in stilte door knokken..
Als je nooit in de medische wens molen hebt gezeten dan is het niet uit te leggen.. Elke maand weer de hoop die hard onderuit wordt gehaald als de menstruatie of negatieve test zich voordeed.. Alle baby’s die er in de omgeving geboren werden, zwangerschappen die werden gedeeld telkens voelde dat als een mes in mijn lijf.. Waarom wij niet? Het voelde gewoon niet eerlijk..
Als je terug kijkt in de tijd, lijkt de tijd niet meer zo lang, lijkt het minder heftig.. Als je er midden inzit dan kruipt elke maand voorbij. En dan hebben we het nog niet over de spanningen die er zijn als de zwangerschapstest dan wel een keer een + gaf…
Het zou fijn zijn als de maatschappij meer ruimte geeft aan wens ouders die met lege handen zitten of blijven zitten. Langzaam wordt dit steeds meer besproken en dat is een goed ding. Je gaat als wensouder steeds verder in het traject. De wens is zo groot. Als ook jij de wens hebt en je bent het zat dat een ‘oud tante’ er weer over begint vertel het dan (één keer) eerlijk. Laat andere mensen weten hoe het zit zodat ze je daarna of kunnen steunen of je met rust kunne laten. Dit heeft mij, zeker in het begin, geholpen.
Onthoud; Hoop doet leven. Probeer die gedachte vast te houden, ook op de teleurstellende momenten. Ga zover als dat voor jou goed voelt. Vraag hulp waar nodig, praat er over waar nodig. Achterom kijken is altijd makkelijke dan vooruit.. Het liefst zou willen kunnen zeggen; “Het komt goed” maar die garantie kan ik helaas niet geven, hoe graag ik ook zou willen..
Lotgenotenkracht 