In mei 2018 trouwde ik voor de tweede keer. Tijdens de voorbereidingen van de grote dag merkte ik dat de veranderingen ten opzichte van mijn eerste huwelijk mij overvielen. Man o man wat was er veel in mijn leven veranderd en wat stond ik nu anders in het leven.. Bijna alle facetten van mijn leven waren veranderd in slechts 9 jaar tijd…
Samen met mijn huidige man keek ik naar de trouwvideo van Fons* en mij. Op het einde van het feest werd traditie getrouw het liedje “You’ll never walk alone” gedraaid. Alle gasten stonden om Fons* en mij heen en zongen luidkeels mee. Een zeer symbolische afsluiting van onze trouwdag en het voelde destijds als warm bad. Echter toen ik de video in 2017 bekeek werd ik juist boos en verdrietig van deze beelden. Een groot deel van diezelfde mensen zag ik vandaag de dag niet meer.
You’ll never walk alone.. Een krachtige term die aangeeft dat je er niet alleen voor staat.. “Grappig” eigenlijk dat deze zin zo symbolisch wordt uitgesproken maar toch niet zo letterlijk wordt genomen of misschien wel persoonsgebonden is. Wellicht dat ze dit bij Fons* wel zo voelde en bij mij niet? Zou zo maar kunnen.
Ik wilde heel graag analyseren hoe dat dit kwam. Hoe kwam het dat mijn vrienden en kennissenkring zo veranderd was. Uiteraard stond het overlijden van Femke* en Fons* met stip op nummer één. Ik ontving voor mijn gevoel niet overal de steun die ik nodig had en daardoor trok ik de stekker er zelf uit. De nasleep van de zakelijke afhandelingen na Fons* zijn dood waren verantwoordelijk voor een tweede groep mensen die uit mijn leven stapte. Een andere oorzaak lag hem denk ik in mijn nieuwe partnerkeuze en tot slot zal het feit dat ik nu iemand had die voor mij kon zorgen ook de laatste groep mensen wat meer uit beeld doen laten verdwijnen.
Als ik terug kijk, kan ik ook kritische noten bij mijzelf plaatsten. Ik had het destijds zwaar en keek hierdoor niet objectief genoeg naar de wereld en mijn omgeving. In mijn hoofd draaide alles om staande te blijven en mijn verdriet te boven te komen. De overlevingsmodus overheerste en ik kón ook geen energie steken in veel ‘relaties’ puur omdat daar geen ruimte voor was.. Het moet echt van twee kanten komen maar in die fase van mijn leven was ik daar niet toe in staat..
Ik wil het echter niet zwaarder maken dan dat het is. De mensen van ‘vroeger’ die ik nog zie, koester ik nog meer dan dat ik destijds deed. Ik nam het allemaal voor vanzelfsprekend aan. Ik wist nog helemaal niet wat echte vrienden waren. Uiteraard heb ik ook veel nieuwe mensen en nieuwe familieleden leren kennen / gekregen na de dood van Femke* en Fons*. Deze vriendschappen zijn heel erg puur. Ik weet wat ik aan hen heb. Dagelijks contact is niet nodig om een hechte band te hebben. Samen praten, lachen, huilen en je gevoelens uiten is het belangrijkste in welke band dan ook.
Mijn tweede bruiloft werd dan ook totaal anders dan mij eerste. En het was ook een symbolisch begin van een nieuw leven met deze (nieuwe) mensen om mij heen. Het nummer “You’ll never walk alone” werd nu weliswaar niet gedraaid maar dat was niet nodig om de warmte van deze mensen te voelen. Deze veel kleinere maar intiemere kring bevalt mij goed. Ik hoop dat ook jij dat (ooit) zo kan ervaren. Als ook jij in de fase komt waarin je beseft dat je een heel ander leven hebt dan voorheen, probeer daar dan openminded naar toe te kijken. Ja, je leven is niet meer het zelfde. De mensen om je heen veranderen en jijzelf veranderd ook of je dat nu wilt of niet. Blijf je gevoel volgen en koetser de mensen die dicht om je heen staan. Familie, vrienden, lotgenoten of een goede kennis, je levenservaring leert je te zien wat je moet zien. Je leert hieruit conclusies te trekken en er naar te handelen. En je zult zien, dat ook al wordt je kring kleiner, You’ll never walk alone…
Lotgenotenkracht 