Elke keer als ik onze namen ergens moet doorgeven wordt het weer eens benadrukt.. Ja mijn zoon heeft een andere achternaam dan zijn zusje, papa en mama.. Veel kinderen groeien vandaag de dag niet op in een ‘traditioneel gezin’. Mijn zoon is daar één van al is het niet omdat ik die keuze zelf had gemaakt..
Zoals ik al beschreef bij Moederdag is ook Vaderdag een dubbele dag. Rond Vaderdag merk ik dat ook mijn zoon er meer mee bezig is dan anders. Hij heeft zijn vader dan wel verloren en nooit gekend maar voor hem is hij niet helemaal ‘weg’. Hoe ouder dat mijn zoon wordt hoe meer wij zijn vader ‘levend’ kunnen houden door voor hem te knutselen en verhalen over hem vertellen. Mijn zoon weet dan ook niet beter. Hij kent hem enkel van foto’s en toch geeft hij heel duidelijk aan andere mensen aan dat hij twee papa’s heeft. Papa Fons* en de papa waar mama nu mee getrouwd is.
Ook op school wordt het wel eens in de klas besproken. In groep 2 ging hij in de klas aan de slag met twee Vaderdag werkjes. Eén die alle kindjes maken en één die geplastificeerd kon worden voor op het graf. De juffrouw sprak mij later die dag aan. Ze was diep ontroerd door wat er gebeurd was in de klas. De andere kinderen hadden gevraagd waarom mijn zoon twee werkjes deed maken. Mijn zoon gaf keurig tekst en uitleg over beide vaders. Papa Fons* was dood en hij was zijn papa dus die verdiende ook een werkje. De kinderen hingen aan zijn lippen en samen bespraken ze wat de dood nu eigenlijk inhield en wat dat voor mijn zoon betekende. Samen trokken ze de conclusie dat het bijzonder was dat mijn zoon twee papa’s had. Hij bofte maar..
Dat laatste is een mooi voorbeeld van kinderlogica. Ik ben daar altijd een beetje jaloers op geweest. Zo heerlijk nuchter en puur zonder nog al te veel zorgen.. Deze denkwijze hebben we doorgezet. Als we samen praten over andere kinderen en de samenstellingen van gezinnen dan benoemen we samen hoe bijzonder wij als gezin zijn; zo met één mama en twee papa’s…
Toch heeft mijn zoon een tijdje vragen gehad over zijn achternaam. Ik moest een keer wat ophalen. Ik noemde mijn nieuwe achternaam (ik was net een paar weken getrouwd) en hij merkte op dat ik een andere naam noemde. Hij keek mij aan en vroeg waarom hij niet zo hete. Hij snapte niet dat hij nu als enige een andere naam had. Tot aan mijn huwelijk gebruikte ik de achternaam van Fons* nog waardoor wij samen dezelfde naam droegen. Hij was nog te jong om te snappen waarom mijn naam was veranderd en die van hem niet. Langzaam leek hij er aan te wennen maar het heeft bijna een jaar geduurd voordat hij het snapte. Wat hij wel snapte was het feit dat zijn nieuwe papa nu er echt bij hoorde en hij vroeg na het huwelijk of hij papa mocht gaan zeggen.
Mijn man was vereerd en we hebben aangegeven dat hij hem mocht noemen wat hij wilde. Dat is vanaf dat moment altijd ‘papa’ gebleven..
Natuurlijk is Vaderdag een beladen dag als hij wordt gemist. Praat er over met je kindje en haal, voor zover mogelijk, herinneringen op. Als er een ‘nieuwe’ papa in beeld is volg dan de ontwikkeling van je kind hierin. Hij/zij zal op eigen tempo aan gaan geven wat hij/zij wil richting de nieuwe ‘papa’.
Als er een werkje wordt gemaakt voor beide papa’s moedig dat dan aan. Is die wens er niet, forceer het dan niet. Kinderen zien de wereld anders dan wij. Ga daar in mee, geniet van het momentje met een lach en een traan maar vooral leer van hun onschuld en nuchtere kijk op de wereld..er zijn al moeilijke momenten genoeg..
Lotgenotenkracht 