Obductie

Als je geliefde plotseling overlijd wil je heel graag weten waarom. Wat is er gebeurd? Had ik het kunnen voorkomen? Heeft hij/zij geleden? Is het erfelijk? En ga zo nog maar even door. Kort na het overlijden moet je dan een keuze maken.. Ga je hem/haar laten onderzoeken?
Bij zowel Fons* als Femke* koos ik voor het laatste.. Hoewel wij bij Femke* niet direct een keuze hadden.

Door justitie werd bij Femke* bepaald dat er onderzoek moest gebeuren. (Door de eerder benoemde falende NODO procedure) Ik wilde heel graag weten wat er met haar was gebeurd maar het feit dat wij hier geen invloed op hadden vond ik moeilijk. Ze werd dus meegenomen en de volgende ochtend kregen wij te horen dat er geen obductie was gedaan. Het was zaterdag avond en er waren meerdere onderzoeken vanuit justitie gaande en Femke* moest wachten. Er werd besloten dat zij een ‘total body scan’ zou krijgen. Op deze scan werden geen andere zaken waargenomen dan zuurstof schuld in de longen. Dit was kenmerkend voor wiegendood kinderen. Toen waren wij aan zet; wilde wij haar wel of niet nog extra laten onderzoeken..? Wij wisten niet wat wij moesten doen. Wij besloten om de huisarts te bellen. Hij kwam bij ons langs en vertelde ons wat het verschil was tussen de scan en de obductie en wat we konden verwachten als we Femke* weer te zien kregen… Een obductie zou meer uitsluitsel kunnen geven dan de scan. Na de uitleg zijn we samen even naar buiten gelopen en hebben alle voor en tegens tegen elkaar afgewogen. Ze was nog zo klein.. moesten we haar dit ‘aandoen’? Het klinkt allemaal zo ‘luguber’.. De huisarts raden ons aan om het te doen. Hij kon het weten. En zo werd besloten dat we dit toch wilde laten doen.

Toen ze thuis kwam schrok ik toch wel een beetje van de pleisters op haar borstje. Je weet wat ze gedaan hebben maar toch overviel mij het. Spijt heb ik nooit gehad omdat het ons veel ‘rust’ heeft gegeven dat we weten waaraan ze was overleden. Ook al is wiegendood nog steeds een soort van raadsel, ze was niet verstikt en er waren geen dodelijke erfelijke zaken gevonden wat een brusje in de weg zou staan. Ze had niet geleden. Dat was voor ons zo belangrijk om te horen.. Dat is voor elke ouder zo’n enorme ‘geruststelling’.. De dood zelf was al erg genoeg…

Toen Fons* plotseling overleed kreeg ik weer de vraag.. Ik moest het nu echter alleen beslissen. Gelukkig was er familie aanwezig en ik besprak het met hen. Ik wilde graag dat de familie er ook achter zou staan. Omdat Fons* mede besloot om Femke* te laten onderzoeken besloot ik om ook Fons* te laten onderzoeken.. En zo werd ook Fons* opgehaald om naar het ziekenhuis te gaan..

Één dag later kwamen de eerste uitslagen via Fons* zijn huisarts binnen. Helaas had ik helemaal geen klik met die arts waardoor het gesprek heel moeizaam verliep. Als je kiest voor een obductie dan moet je ook beslissen of je het hoofd ook wilt laten onderzoeken. Bij Femke* hebben we het niet gedaan en daarom besloot ik om dit ook niet bij Fons* te laten doen.  Ik wilde dat iedereen nog afscheid van Fons* kon nemen zoals hij was. Ik was bang dat dit niet meer mogelijk zou zijn als het hoofd ook zou worden onderzocht. De eerste uitslag was ‘teleurstellend’.. Er was geen oorzaak gevonden. Ze gaven aan dat het een acute hartendood moet zijn geweest omdat dat niet terug te vinden is in een obductie. Door mijn observaties tijdens het sterven van Fons* trokken ze de conclusie dat het niet in het hoofd zou hebben gezeten omdat iemand met een grote hersenbloeding / infarct naar zijn hoofd zou grijpen / ‘au’  zou hebben gezegd en dat had Fons* niet gedaan.

Toen ik aangaf dat dat niet bij mijn gevoel klopte werd de arts geïrriteerd en vroeg of ze dan toch het hoofd moest laten doen. Nee.. Nee dat wilde ik niet. Fons* zou naar huis komen en anders moest hij nog een dag blijven. Nee.. Fons* hoorde bij mij en onze zoon te zijn… Zo werd besloten om hem te gaan aankleden en hem naar huis te laten brengen..

Na 6 weken krijg je de volledige uitslag. Ik wilde deze niet met de huisarts van Fons* bespreken en na lang moeilijk doen mocht de uitslag naar mijn huisarts worden verstuurd en kon ik hem met mijn eigen huisarts bespreken. Wat nergens vermeld werd was het bloed wat afkomstig was uit zijn mond. Ook het feit dat ik zijn hartslag heb gevoeld terwijl hij al bewusteloos was werd niet genoemd. De huisarts nam meteen contact op met de patholoog anatoom en die nam het weer mee in een overleg met collega’s. Men vermoede dat dit bloed afkomstig was van de tong. Ik had Fons* van het bed getrokken en mogelijk was de tong tussen de tanden gekomen. Er was namelijk nergens anders iets gevonden waar het bloed van afkomstig kon zijn. Het hart kon tijdens mijn constatering nog aan het ‘fladderen’ zijn geweest. Het hoofd zou wel kunnen maar de artsen gingen unaniem voor het hart.

De uitslagen hebben mij ‘rust’ gegeven. Zeker die van Femke*. Die van Fons* heb ik ergens een beetje naast mij neergelegd. Ik weet wat ik gezien en gevoeld heb. Fons* was een taaie. Het feit dat hij geen ‘au’ heeft gezegd is voor mij niet doorslaggevend. 10 dagen voor zijn dood heeft hij een aantal uur op bed gelegen met vreselijke hoofdpijn. Hij was er zelf van geschrokken zo heftig.. Voor mij was dit achteraf gezien een voorteken voor de naderende dood.. Had ik maar speelt hier weer heel erg op..

Ik kan mij voorstellen dat de beslissing voor het doen van dit onderzoek als een drempel wordt ervaren. Vandaar dat ik mijn kant over dit onderwerp wilde vertellen. Of dat mensen wel of niet kiezen / gekozen hebben voor een obductie is heel erg persoonlijk. Ik hoop dat de uitslag ook jou rust gaat / heeft gegeven. Je hebt na een overlijden zo veel vragen.. Elke vraag die beantwoord kan worden is er  weer één..