Ramptoerisme

Afgelopen dinsdag kreeg ik een filmpje doorgestuurd.. Het filmpje waar heel Nederland (terecht) van gruwelt.. Je vraagt je af hoe iemand het in zijn hoofd haalt om i.p.v. hulp te gaan verlenen, zijn telefoon te pakken en een zwaargewonde man te filmen.. Sensatiezoeker? Mediageil? Menselijke aard? Of gewoon een vorm van ramptoerisme.. ?

Uiteraard is mijn rugzak op geen enkel punt te vergelijken met wat er recent is gebeurt maar ik heb ik het verleden ook het gevoel gehad dat ik ‘ramptoeristen’ aantrok.

Na Femke’s* dood waren er mensen die ik voor haar dood zelden sprak en nu ‘ineens’ heel erg betrokken wilde worden. Ze stuurde mij veel berichtjes en kwamen later zelfs ook op de koffie. Zoals eerder aangegeven bleven in het begin veel mensen weg maar deze mensen waren er wel (snel). Ik vond dat prettig… Ja vond.. want niet veel later werd ik via via gewaarschuwd dat deze zelfde mensen ‘overal’ op de koffie gingen en dan vertelde hoe het met de moeder van Femke* ging.. Waar het meisje aan was dood gegaan etc… In het begin wilde ik het niet geloven. Dat doen mensen toch niet? Je in de ogen kijken, samen met je huilen om vervolgens je hele hebben en houden bij andere te verspreiden?.. Nee toch? Toen ook Fons* thuis kwam dat ook hij door weer andere mensen was gewaarschuwd dat deze mensen het toch deden, barste de bom.. Ik voelde me zo vreselijk verraden. Ik werd op mijn meest kwetsbare periode in het leven voor de gek gehouden… Er waren mensen die op de koffie kwamen zodat ze ‘een goed verhaal’ hadden als ze weer naar de volgende koffietafel gingen.. Ik heb daarna direct alle contact verbroken. Ik was zo afgebrand, teleurgesteld en radeloos. Ik werd hierdoor veel stiller in het delen van verdriet. Dat was privé. Ik had veel privé zaken gedeeld en die lagen zover ik wist op straat.. Nee, dat niet meer…

Ook na Fons* zijn dood kreeg ik een berichtje van iemand die ik jaren niet had gezien of gesproken. In eerste instantie vond ik het lief. “Wat fijn dat ze aan mij denkt en wat laat weten”. Niet veel later gaf ze aan dat ze wilde afspreken.. Ik sloeg na dat bericht helemaal dicht. Ik kreeg letterlijk en figuurlijk een de-ja-vu. “Oh weer zo’n ramptoerist die een verhaal voor aan de koffietafel zoekt!” ging er door mij heen. Ik ging in één klap heel anders naar dit contact kijken. Ik heb aangegeven dat ik er geen behoefte aan had. Dat was meteen het laatste contact met haar wat ik had gehad.

Als ik er op terug kijk vind ik het heel spijtig dat ik er na Fons* zijn dood meteen van uit ging dat het “weer zo’n ramptoerist” was. Ik zal nooit weten of dat dit zo was ja of nee. Het heeft mij ook laten zien hoeveel ervaringen uit het verleden met je kunnen blijven doen. Door de ervaring na Femke* ‘projecteerde’ in deze op de nieuwe situatie. Begrijpelijk natuurlijk maar alles behalve wenselijk. Ik gooide een deur dicht die wellicht een heel mooi en warm contact had kunnen opleveren.

Het praten over aangrijpende zaken / andermans leed is menselijk. De gebeurtenissen van deze week laat dat maar weer eens zien.  Het is goed dat we ons realiseren wat dit gedrag bij de ander teweeg kan brengen. Of het nu om een roddel gaat of feiten het is pijnlijk voor alle betrokkenen. Ik vind het belangrijk dat we ons gaan beseffen wat we in deze maatschappij aan het doen zijn. Dat we schijnbaar zo’n honger hebben aan sensatie dat we niet meer aan de betrokkenen denken. Ik denk dat we allemaal onszelf in de spiegel moeten aankijken en onszelf moeten afvragen wat wij als individu hiertegen kunnen doen. Het antwoord is denk ik heel simpel. Gevoelige informatie voor jezelf houden. Wat in vertrouwen wordt gedeeld daar laten waar het is geland; tussen je eigen oren! Video’s niet doorsturen als je ze krijgt.. Allemaal ‘simpele’ handelingen die, uiteindelijk, deze vormen van ramtoerisme tegen zullen gaan.

Als engelenouder / weduwe ben je zo enorm kwetsbaar. Het zou niet zo mogen zijn dat jij dan jezelf moet afvragen wat de motieven van die ander zijn. Ik merk zelf dat ik een stukje vertrouwen in mensen ben verloren in de tijd na Femke’s* dood. Mensen die ik niet goed genoeg kende krijgen niet meer de echte Noëlla te zien. Ik merk dat ik mijzelf veel minder kwetsbaar durf op te stellen. “Ramptoerisme” moeten gaan beseffen dat ze er echt kwaad mee doen als dit soort zaken uitkomen. De gevolgen blijven jaren doorspelen.

Ik hoop dat het jou als lotgenoot niet overkomt. Je zou niet met argusogen moeten kijken of dat je bezoek uit oprechte interesse bij je aanschuift of niet. Toch wil ik je adviseren om je voelsprieten aan te zetten. Twijfel je? Voelt het niet goed? Stop er dan direct mee! Ik gun namelijk niemand het gevoel dat het bij mij teweeg heeft gebracht.

Je kunt beter weinig maar oprecht contact hebben dan veel en misleidend contact….