Iedereen zal het wel herkennen. Als de vakantie is aangebroken is het ‘vakantiegevoel’ er niet meteen. Men moet vaak nog even ‘afschakelen’. Vakantie is voor iedereen belangrijk. Het is een mooi moment om samen met je gezin / geliefde / familie door te brengen en (weer) te beseffen wat nu echt belangrijk is in het leven. Als je onlangs verlies hebt ervaren dan snakt je lichaam naar ontspanning maar zelfs een vakantie kan je deze ontspanning haast niet geven. Het vakantiegevoel is heel ver te zoeken…
Na Fons* zijn dood heb ik het er lang moeilijk mee gehad dat wij nooit met ons 3e op vakantie zijn geweest. We zouden met Femke* een weekje weg gaan maar ze stierf daarvoor. Begin juni 2015 zouden Fons*, onze zoon en ik naar Centerparcs gaan.. Deze vakantie heeft Fons* nooit gehaald.
Als weduwe / engelenouder sta je soms verbaast van je eigen kracht (of koppigheid). Begin juni 2015 ben ik toch met onze zoon naar Centerparcs geweest. Mijn motto was ‘Ik moet nu alles alleen gaan doen en daar horen vakanties ook bij”. Mijn omgeving vond het niet verstandig. Het was allemaal nog zo vers en mijn zoon was net 10 maanden oud. Hoe harder dat mensen dat riepen hoe meer ik de drive voelde om mijzelf te bewijzen. Ja ik kan dit!! Ik stortte mij compleet op de voorbereidingen zodat ik deze 3 dagen goed vooruit kon. Ik weet nog goed dat bij het uitpakken van de auto er van alles fout ging. Ik moest uiteindelijk met Maxi-Cosi op de bagagedrager, mijn zoon in het kinderzitje voor, 3x op en neer naar de parkeerplaats fietsen. Ik baalde maar ik verbaasde ook mijzelf. “ach er zijn ergere dingen en ik heb de tijd”.. werd sinds toen een belangrijke pijler in mijn leven..
Toen mijn zoon de eerste avond in bed lag kwam daar dan toch de gevreesde bom.. Ik heb gehuild vanuit mijn tenen. Het verdriet, het gemis en de eenzaamheid kwamen er in alle hevigheid uit. Op de vloer van het huisje heb ik gelegen van verdriet. Het hielp mij echter ook. Het gaf mij gek genoeg ook kracht. Ik kan dit! Ik moet dit! Ik heb geen keus! Ik raapte mijzelf op en de volgende dag kwamen mijn ouders en mijn broer met zijn gezin om gezamenlijk te gaan zwemmen. Mijn zoon genoot zichtbaar. Zijn glimlach gaf mij telkens weer kracht op door te gaan.. Ik moest en zou hem zo’n normaal mogelijk leven laten leiden.
Ook de zomervakantie in 2015 hadden we al geboekt. Samen met mijn ouders zouden we naar Spanje gaan. Al snel besloten we dat we toch zouden gaan. We boekte onze kamers om zodat we nu samen 1 kamer hadden wat het voor mij makkelijker maakte om mijn zoon te verzorgen. De vakantie ging met vallen en opstaan. Ik en Fons* waren al meerdere keren samen op deze plek geweest en nu was ik er met onze zoon maar zonder hem.. Op een avond wilde ik naar ‘ons’ strandje. Even alleen daar zitten.. Opa en oma namen mijn zoon mee en ik ging daar zitten… Ik denk dat dit een van de weinige keren is geweest dat ik hardop tegen Fons* gepraat heb.. Ik was bijna alleen en niemand verstond mij daar toch.. Achter mijn zonnebril liepen de tranen over mijn wangen en daar zag ik langzaam de zon ondergaan.. Ik heb daar mijn gevoelens opgeschreven en ik voelde mij langzaam aan lichter worden. Dit was ons plekje geweest en ik haalde daar uiteindelijk kracht uit. Hier op dit zelfde strand bespraken wij onze liefde, zorgen en wensen. Diezelfde wensen bleven in mijn hoofd hangen. Ik ging hoe dan ook er voor zorgen dat ik ‘onze’ wensen zo veel mogelijk in vervulling liet gaan.. Schouders er onder en weer door..
Als ik op vakantie ga neem ik altijd een foto van Fons* en Femke* en een kaarsje of vlindertje mee. Ik plaats deze dan op een mooi plekje ter nagedachtenis aan hen. Andersom neem ik altijd een souvenir mee die ik op het graf kan zetten. Zo verbind ik mijn vakanties altijd met hen die ik mis en thuis ‘achterlaat’.
Als ik terug kijk op al mijn vakanties dan kan ik alleen maar blij zijn dat ik toch de stap heb genomen. Ja het was heel moeilijk.. Je voelt je ‘bekeken’ omdat je het idee hebt dat iedereen aan je ziet dat je het zwaar hebt.. Dat je ogen gezwollen zijn van verdriet en dat je je eenzaam voelt zonder partner..
Als jij twijfelt of je wel of niet moet gaan (even Corona niet meegerekend) zou ik je willen adviseren om te gaan. Het feit dat je even uit je eigen bubbel weg gaat zal je goed doen. Het verdriet gaat toch met je mee waar je ook gaat of staat. Dan kun je net zo goed nog iets van afleiding zoeken. Zoek mooie plekjes op die op dat moment bij je gevoel passen. Een mooie zonsondergang of landschap doet het altijd goed. Plaats daar een klein symbolisch item van je verloren geliefde. Dat verbind de plek met je gevoelens en hem/haar die je mist.
Besef wel dat je ‘vakantiegevoel’ er niet meteen is of wellicht helemaal niet komt. Dat is niet erg. Het kunnen huilen, lichamelijke beweging en de andere omgeving werken beetje bij beetje helend.
Ik hoop dat je, ondanks je verdriet en gemis, toch een mooie zomer tegemoet kunt gaan. Je engeltje zit en blijft altijd in je hart. Hij/zij reist met je mee waar jij ook heen gaat.. altijd…en overal..
Gedurende de zomervakantie worden er geen verhalen gepubliceerd.
Vanaf 2 september a.s. ga ik weer vol inspiratie aan de slag met het schrijven van verhalen.
Alle (naasten van) lotgenoten wil ik via deze weg een mooie en bijzondere zomer toewensen. Xxx Noëlla
Lotgenotenkracht 