Femke* was pas 8 weken oud toen ze stierf. Ze is en blijft vandaag de dag nog steeds mijn kleine meid. De tijd vordert gestaag maar groeit je engeltje in gedachte met je mee?
Als ik aan Femke* denk, denk ik altijd aan haar als baby. Aan hoe ze was. Echter, als haar geboortedag nadert dan veranderd dat ‘ineens’. Dan gaat mijn brein snel rekenen en zie ik haar als grotere meid. Afgelopen Augustus zou ze 11 zijn geworden.. Ik zie dan een meid met halflang haar, een soort grotere versie van haar zusje nu. Het beeld / het gezocht is echter vaag. Alsof ik haar zie door folieglas. Mijn brein weigert een ‘reconstructie’ te maken van haar gezicht. Ik bedenk mij wat ik voor haar gekocht zou hebben. Wat vinden meiden van 11 leuk? Ik probeer dit te vertalen naar een presentje voor op haar graf..
Ik vind het bijzonder dat meerdere lotgenoten dit zo doen. Dat ze hun engeltje als baby blijven zien maar dat dat één periode per jaar veranderd. Mij is wel eens gevraagd of ik een tekening van Femke* zou willen hebben waarop ze door gespecialiseerde mensen ouder is gemaakt. Alsof ze dus wel ouder heeft mogen worden. ..Nee. ..Dat wil ik niet. Femke* is en blijft voor mij een baby. Op haar geboortedag wordt je even terug op de tijdlijn gegooid waardoor je gaat rekenen maar ik wil geen beeld creëren dat niet realistisch is. Ik zal nooit weten hoe ze er nu uit zou hebben gezien. Dat wazige beeld is voor mij genoeg.
In Spanje hebben Fons* en ik wel ooit een tekening van Femke* laten maken. Het idee was dat de artiest een bestaande foto natekende zodat we een soort schilderij van haar hadden. Het werd een prachtige tekening en je herkent Femke* er in maar toch was ze het ook weer niet. Dit beeld wat werd getekend was niet echt. Alle foto’s die we van haar hadden kende we en er komen nooit geen foto’s meer bij. Nu wel. Dat gaf een heel raar en onrealistisch gevoel. Er werd iets gecreëerd van onze dochter wat niet kon. Het was alsof valse hoop werd gegeven of zo.. Nee, mijn meisje is en blijft voor altijd klein..
“ons kindje zou nu x jaar zijn” is en blijft elk jaar weer confronterend en bij elk jaar horen daar de standaard vragen bij. Hoe zou je er nu uitzien? Wat zou je leuk hebben gevonden? Wat zouden we als kinderfeestje hebben gedaan? Deze vragen worden elk jaar weer niet beantwoord. Dat feit went wel elk jaar een beetje meer. Of jij je engeltje wel of niet ‘laat meegroeien’ is heel persoonlijk. Heel cliché maar er is geen goed of fout. De omgeving kijkt er misschien heel anders naar maar maak dit bespreekbaar. Zeker in de periode rond de geboortedag kan praten over dit stukje verdriet heel erg helpen. Elk jaar ‘geniet’ ik ook een beetje op haar geboortedag. Heel even fantaseer ik over haar als 11 jarige en voel ik mijzelf trots dat zij mij mama heeft gemaakt. De lach en de traan vechten die dag om de eerste plek. Op de sterfdatum wint de traan, maar op de geboortedag wint elk jaar de lach een beetje meer..
Lotgenotenkracht 