Om na een vakantie weer aan de slag te gaan valt niet altijd mee. Echter kom je er meestal na een paar dagen weer in en lijkt het of je niet weg bent geweest..
Hoe anders is het als je na het overlijden van een dierbare weer aan de slag ‘moet’ gaan…
Tijdens mijn zwangerschap solliciteerde ik bij mijn huidige werkgever. Ik liep al stage op deze school en Ik werd aangenomen. Ik zou na mijn zwangerschapsverlof starten. Echter overleed Femke* in mijn verlof waardoor alles ineens anders werd. Een paar dagen na de begrafenis wilde ik met het managementteam aan tafel. Achteraf verwonder ik mij over het feit dat ik dat zo snel al wilde en bovenal kón doen. Ik wilde duidelijkheid. Wat betekende het overlijden voor mijn nog te starten baan?
Samen met Fons* spraken wij met het managementteam af op een externe locatie zodat ik geen extra drempel over hoefde om op school te verschijnen. Ik had het geluk dat mijn toenmalige baas heel erg met mij mee dacht. Ik kreeg een 0 uren contract via een andere constructie waarbij ik mocht komen en gaan wanneer ik dat kon. Ik ging niet voor de klas maar kreeg werkzaamheden die niet aan tijd en plaats verbonden waren. Het 0 uren contract was een doordachte zet omdat ik mijzelf niet ziek hoefde te melden als het even niet ging. Als ik dat namelijk onder elk ander contract wel zou doen dan zou mijn contract later nooit verlengd worden door onbekende mensen van P&O
Zo begon ik amper één maand na Femke’s* dood op school. Ik werd goed opgevangen en ik kon met verschillende collega’s ook heel goed privé praten. 6 maanden later begon ik mijn lessen langzaam op te bouwen.. Ook tijdens alle tegelslagen in de kinderwens kreeg ik alle ruimte. Daarnaast was mijn werk mijn houvast geworden. De enige stabiele factor op dat moment. Ik stortte mij volop mijn werkzaamheden en ze hielden mij op de been.
Toen Fons* overleed was ik net 5 maanden werkzaam op een nieuwe vestiging. Het was meivakantie en ik werd per direct in de ziektewet geplaatst. Ik vergeet die blik van de bedrijfsarts nooit meer. Toen ik binnen kwam lopen keek hij mij aan, toen naar zijn blaadje en nogmaals naar mij en zei ; “Oh sorry, ik zag “weduwe” staan en ging er van uit dat er een oudere dame binnen zou lopen”..
Eh.. BAM, “Juist, wrijf het er nog maar een keer in ja’.. Al snel kwam hij tot de conclusie dat ik tot aan de zomervakantie niet moest gaan werken en dan na de vakantie gedeeltelijk zou gaan starten.
Dat paste op dat moment helemaal bij mijn gevoelens. Ik was helemaal niet in staat om dat schooljaar nog terug te komen. Ik baalde als een stekker dat ik na 5 maanden al thuis kwam te zitten op de nieuwe werkplek. Ik had het gevoel dat ik mijzelf moest bewijzen maar dat kon ik zo helemaal niet. Ik heb mijzelf er nooit schuldig over gevoeld omdat ik niets aan de situatie kon doen maar vervelend vond ik het wel.
Pfff wat was de drempel hoog om weer te starten. De drempel was vele malen hoger dan na Femke*. Waarom, weet ik eigenlijk niet. Misschien omdat ik nu thuis ook de zorg had voor mijn zoontje, het huishouden, de dieren etc. Gelukkig werd ik wederom goed opgevangen en langzaam maar zeker keek ik uit naar mijn werkdagen. Even wat anders.. andere omgeving, mensen en emoties om mij heen. Heerlijk…
Tijdens een excursie in Oktober 2015 werd ik gebeld door de bedrijfsarts. Hoe het met mij ging? Omdat ik in de bus met studenten zat kon ik niet vrij antwoorden en zei “goed”, waarop de arts zij: “Mooi dan kan je met ingang van 1 januari weer volledig aan de gang. Nog vragen? Nee? Oke, fijne middag”…
Dat ene onpersoonlijke telefoontje benauwde mij enorm. Ik MOEST volledig aan de gang. Kon ik dat wel? Durfde ik dat wel? De maanden die volgde waren op één of andere manier spannend. Alsof ik mijn belastbaarheid aan het testen was om er zeker van te zijn dat ik overeind zou blijven. Gelukkig ging de overstap naar volledig werken goed en ben ik overeind gebleven. Echter wijd ik dat niet aan de doordachte tactiek / ervaring van de bedrijfsarts. Het had namelijk net zo goed helemaal ‘fout” kunnen gaan.
Ik ben heel erg dankbaar dat mijn werkgever mij alle mogelijkheden heeft geboden om het verlies van Femke* en Fons* te verwerken naast mijn werk. Ik ben ze daar heel dankbaar voor en besef heel goed dat dit niet altijd zo is. Het belangrijkste is dat jij de ruimte (vraagt) krijgt om aan de slag te gaan maar wel een soort van ‘uitval basis’ krijgt waarin je op adem kunt komen als het even niet gaat. Praat over je gevoelens met een collega waar je je bij op je gemak voelt. Uiteraard hoef je je ziel en zaligheid niet bij iedereen op het werk uit te storten maar het zal je opluchten als een paar collega’s op de hoogte zijn. Hopelijk kunnen zij je leren aanvoelen en waar nodig ondersteunen op werk en privé gebied. Trek aan de bel als het allemaal even niet lukt. Vergeet niet, je hebt het ergste wat iemand kan meemaken, meegemaakt. Daar is tijd, ruimte en rust voor nodig om daarnaast te kunnen blijven functioneren. Bespreek je wensen en zet deze samen met je werkgever op papier. En uiteraard wat makkelijk praten, maar wat als ze je deze ruimte etc niet geven? Dan moet je je misschien wel afvragen of je daar (nog) wel past..
Lotgenotenkracht 