2 oktober 2010 begon als alle andere dagen.. ik stond op, verzorgde Femke* en deed rommelde wat in en om het huis. In de avond maakte ik mij klaar voor de spooktocht.. en dan het telefoontje..
4 mei 2015 was ook zo’n normale dag.. Ik had zelfs vakantie.. heerlijk alles op zijn tijd… En dat ineens dat gesnurk.. één blik op Fons en ik wist het..
Ooit komt voor iedereen dát moment waarop de dag normaal begint om vervolgens in slechts 1 seconde tijd je hele leven voorgoed te veranderen…
Zo’n moment herken je meteen. Je lijf gaat direct in de ‘aan stand’. De adrenaline vliegt als een dolle door je aderen. Je handelt instinctief en je brein pingpongt tussen hoop en vrees.. Je wil dit niet.. Je hoop dat je snel wakker wordt uit deze vreselijke droom.. Heel langzaam komt het besef.. Nee.. het leven is in één klap veranderd en zal nooit meer het zelfde zijn..
Je ‘onbezorgde leven’ is voorgoed weg. Kort na een overlijden ga je al in de overlevingsfase.. Niet veel later besef je je heel goed dat er ‘zomaar ineens’ iets kan gebeuren.. De angst voor herhaling van een levens veranderend moment komt dan om de hoek kijken..
Rond de sterfdatums heb ik het hier altijd ‘moeilijk’ mee of zo.. De sterfdatums laten mij ‘het moment waarop alles anders werd’ herbeleven. Ik merk dat ik dan ook ‘boos’ wordt op het feit dat ik al jong deze momenten heb moeten ervaren. Als de sterfdatum weer achter mij ligt verdwijnt dit weer en kan ik alles allemaal weer wat beter aan.
Als ik hoor dat er iemand plotseling is gesproven of is verongelukt dan grijpt mij dit steeds weer aan. Het eerste waar ik dan aan denk zijn de nabestaande. Hoe ook zij gewoon opstonden die ochtend en ‘ineens’ zo’n groot verdriet moeten zien te verwerken. Vol ongeloof moet je zien te dealen met wat er ‘ineens’ is gebeurd.. Ik merk dat ik de eerste week na een overlijden in gedachte met hen ‘meeloop’. “nu moeten de bloemen uitgezocht, nu de kaarten de deur uit, nu moeten ze de kist sluiten”. Ik leef heel erg met de mensen mee. Het is echter best belastend. Ik probeer mijzelf er overheen te zetten maar rond de sterfdatums van mijn eigen geliefdes gaat dat niet..
Laatst kreeg ik dan ook de vraag wat de sterfdatums nu zo moeilijk maakt. Het feit dat je ‘terug geworpen’ wordt op je eigen tijdlijn is denk ik het grootste ‘probleem’. Het moment waarop je van ‘onbezorgd’ naar de harde realiteit gaat staat dan levensgroot op je netvlies. Je herleeft de meest onbenullige dingen van die bewuste dag, zoveel jaar geleden. En dat vreet (onbewust) veel energie. Je lijf is er al geruime tijd voor de exacte datum mee bezig en moet zich na de datum weer even opladen. Nu ik dat weet overvalt het mij minder maar kl*te blijft het elk jaar weer..
Het moment waarop alles anders werd heeft mij op de sterkere dagen ook een waardevolle levensles geleerd. Ik blijf herhalen dat ik een te grote prijs hebt betaald voor deze levensles maar ik put er ook kracht uit. Je leert in één klap wat er echt toe doet in het leven.
Probeer niet met ruzie uit elkaar te gaan.. geef elkaar die kus bij het afscheid want er komt een dag dat je je geliefde niet meer gedag kunt zeggen, geen nachtzoen meer kunt geven en zo ineens uit je leven verdwijnt..
Als je iemand recent hebt verloren zit je nog volop in de rouw. Ik denk dat je niet alleen rouwt om het verlies van je geliefde maar dat je ook rouwt om het verlies van je oude (onbezorgde) leven.. Dat je niet meer het vertrouwen in het leven hebt wat je ervoor had.. Dat je bent gaan beseffen dat je iemand in één klap kan verliezen… Praat over deze gevoelens. Het is niet gek, egoïstisch of wat dan ook om dit zo te voelen. Je leven staat op de kop in alle denkbare manieren. Voor de mensen om een rouwend persoon heen is het ook goed om te beseffen dat er ineens ‘angsten’ en andere bijkomende emoties meespelen. Er gebeurd zo veel in lijf en leden. Probeer daar ruimte en een luisterend oor aan te bieden. Haal er zelf een levensles uit als je kan. Omarm het gevoel dat jij zelf er (nog) niet de prijs voor hebt hoeven te betalen. Probeer je elke dag te beseffen wat er echt toe doet. Wat de echte problemen in het leven zijn… Omarm je geliefde en denk aan het gedicht van Toon Hermans, elke dag weer;
Ga nooit weg zonder te groeten,
ga nooit heen zonder een zoen.
Wie het noodlot zal ontmoeten,
kan het morgen niet meer doen.
Loop nooit weg zonder te praten,
dat doet soms een hart zo pijn.
Wat je ’s morgens hebt verlaten,
kan er ’s avonds niet meer zijn.
Lotgenotenkracht 