Wanneer je in je leven nooit een vreselijk dieptepunt hebt meegemaakt kan je sommige gevoelens van andere niet begrijpen. Je weet niet hoe het is om gevoelloos te willen zijn. Om ‘simpel gezegd’ te willen verdwijnen.. Je bent gezegend als je dit allemaal niet herkent…
De eerste weken / maanden wordt je alle kanten op geslingerd. Je emoties maken je letterlijk en figuurlijk moe, ziek en radeloos. De eenzaamheid trekt je mee in de diepte van de oceaan en je houdt je met man en macht vast aan dat wat er nog voor je is. Voor mij was dat mijn zoontje..
Je verlangt er naar om gevoelloos te zijn. Even vrij van het zware anker om je been.
Ik had de eerste periode heel veel moeite met het in slaap komen. Ik wilde zo graag.. ik wilde zo graag in slaap vallen want dan, dan ben je even gevoelloos. Je lichaam kan bijtanken en verliest even geen energie aan het rouwen. Het was heel frustrerend om zo graag te willen slapen maar wat simpelweg niet ging. Ik heb destijds van alles geprobeerd. TV, boeken lezen en uiteindelijk slaapmedicatie.
Fons* zei altijd heel mooi: “Iets wat slaapt, lijd niet”. Ik begreep voor alle ellende helemaal niet zo goed wat hij bedoelde. Na Femke*s* en zijn dood des te meer.. Hij had helemaal gelijk. Wat slaapt, lijd inderdaad niet. Je bent even ‘verlost’ van je zware ziel en last.
Ik denk dat als je het rouwproces heel simpel wilt omschrijven dat je dan zou kunnen zeggen dat het rouwen om die 2 secondes gaat. Dat je die 2 seconden moet leren uitbreiden. Dat je door overdag er over te praten, je rust te pakken en langzaam weer meer dagelijkse zaken op te pakken je die 2 seconde kunt verzetten. Dat je langzaam maar zeker meer ‘rust’ krijgt en dat je leert leven met het gemis. Je lijf heelt stukje voor stukje ook mee. Het wakker worden wordt steeds minder confronterend. Er zal nooit een dag voorbij gaan dat je hem/haar niet mist maar uiteindelijk leer je weer om op te staan met een zonnestraaltje op je gezicht…
Lotgenotenkracht 