Als je in blije verwachting bent fantaseer en organiseer je er op los. Hoe zou het zijn? Wat heb ik allemaal nodig? Welke namen krijgt mijn kind? Je kiest een naam voor altijd.. Wat als je deze naam ineens niet meer kunt roepen?
Fons* en ik hadden een namenboekje gekocht toen wij in verwachting waren van Femke*. Apart van elkaar schreven we de namen op die wij mooi vonden voor een meid. Een jongensnaam hadden we namelijk al. Al snel bleek dat wij helemaal niet dezelfde smaak hadden. Onze keuzes konden niet verder uit elkaar liggen.. Toch zat er één naam tussen; Femke*. We hadden door de vlokkentest 100% zekerheid wat betreft het geslacht maar toch besloten we om het niet te willen weten.
Tot 5 minuten na de bevalling wisten wij nog niet welke naam het was geworden. Het was een meisje! Femke* was geboren…
Bij mijn zoon wilde wij wel weten wat het geslacht was. Toen het een jongetje bleek waren we even stil. Niet omdat we perse een meisje wilde, of geen jongetje wilde maar meer omdat er één scenario weg viel. Bij Femke* was in zwanger van of een meisje of een jongen. Pas na de geboorte viel één scenario af. Nu was ik zwanger van een jongen en dus geen meisje.. Dat gaf een andere beleving dan dat we al hadden gehad. Dat was even schakelen. Uiteraard gingen we daarna helemaal los wat betreft jongens kleertjes en aankleding van de kamer. 😊
Wat ik mij pas jaren later, tijdens de geboorte van Faith* realiseerde, was dat ik nu heel voorzichtig de naam uitkoos. Ik wilde Faith* een symbolische naam geven en niet een naam die ik voor een meisje zou willen geven die hopelijk wel bij ons mocht blijven. Wij wisten nu bij voorbaat dat we de naam van dit meisje nooit hardop zouden roepen of zouden inschrijven op school. Deze naam zou in onze harten komen maar verder nooit op papier komen te staan.. Ik wilde op één of andere manier niet weer een naam kwijt raken.. Faith* zou niet deze naam hebben gedragen als ze volgroeid was geboren. Ze kreeg deze naam vanuit ons geloof dat we vertrouwen hadden in haar gezondheid.
Het feit dat mensen met verstrijken van de tijd haar naam ook niet meer noemde vond ik moeilijk. Je wilt zo graag over je kindje praten, ook als ze er niet meer zijn. Ik kan mij nog goed herinneren dat een vriendin vroeg: “Wat ga je doen met Femke’s* verjaardag?” Ik begon te huilen. Andere keken die vriendin kwaad aan. Nee! Het waren juist tranen van “geluk”, Iemand noemde haar naam! Ze was niet vergeten! Uiteraard zal ze nog in vele gedachtes zitten maar als ze niet benoemd wordt merk je dat als engelen ouder niet…
Ik vind dat de omgeving mag beseffen dat je als engelen ouder moet leren omgaan met het feit dat je de naam niet had gegeven om vervolgens nooit voor het kindje te kunnen gebruiken. Help een engelenouder door juist de naam te benoemen. Uiteraard gebruik ik haar naam dagelijks en nog vaker in mijn hoofd maar ik wil het kunnen gebruiken waarvoor het ook bedoeld is, namelijk haar roepen, gebruiken in gesprekken etc.. Dat stukje sterft deels ook en heeft mij destijds veel verdriet gedaan. Daar kwam ik dus achter toen Faith* een naam moest krijgen.
Ik denk dat op het delen van deze gevoelens soms een taboe heerst. Er zijn uiteraard ouders die een stil geboren kindje wel de naam geven die het anders ook had gehad. Ik doel meer op het gevoel om je meest favoriete naam kwijt te zijn aan een bijzonder en mooi engeltje die de naam meer dan verdient maar waarvoor je zo veel meer dromen had..
Aan de naam ging bij mij een soort van zwart randje kleven waar ik ook mee moest leren leven. Uiteraard geeft de naam ook trotse gevoelens, Femke* is en blijft mijn eerst geborenen. Femke* maakte mij mama en leerde mij meerdere wijze levenslessen die mij gevormd hebben tot de vrouw die ik vandaag de dag ben. Trots ben ik dan ook op de naam die ze draagt en altijd in mijn hart zal blijven dragen.. Femke Franciska Nicolette Noël*
Lotgenotenkracht 