Spijt

Op het moment dat je naaste ineens iets overkomt moet je veel verschillende besluiten nemen. Als je daar later op terug kijkt besef je je weleens dat je destijds niet de juiste keuze hebt gemaakt. Maar hoe kon je dat toen weten?

Als ik met lotgenoten praat merk ik dat er vaak getwijfeld wordt aan genomen besluiten. Ook als ze in de hitte van de strijd zitten wordt gedacht “als ik daar later maar geen spijt van krijg”.. Ik herken dat bij mijzelf ook heel erg. Ik moest in één klap volwassen worden en stond er ineens ‘alleen voor’. Uiteraard kreeg ik veel steun en advies maar ik was diegene die het moest beslissen. Ik moest het voor mij en mijn zoon oplossen en ik moest alle consequenties van mijn eigen keuzes dragen.

Een voorbeeld die vaak bij mij voorbij komt is de obductie van Fons*. Uit de obductie is nooit een definitieve doodsoorzaak gevonden. Omdat ze niets konden vinden gaan ze uit van een acute hartendood. Dit kan je namelijk niet aan het hart terug zien maar past wel bij het beeld dat ik gezien had. Ikzelf ben er van overtuigd dat zijn doodsoorzaak in het hoofd zat. Toen ik dat bij de eerste terugkoppeling met Fons* zijn huisarts besprak, zei ze: “Ja, we kunnen nu nog een onderzoek aan zijn hoofd laten doen?’ Ik zei meteen; “Nee! Dat wil ik niet. Ik wil op een goede manier afscheid kunnen nemen.” Ik was namelijk in de veronderstelling dat dat niet meer kon als er aan zijn hersenen onderzoek werd gedaan. Nu weet ik dat dat niet het geval zou zijn geweest. Dat je er weinig van gezien zou hebben. Het zou mij wellicht het antwoord hebben gegeven waarop in zat te ‘wachten’. Uitsluitsel van zijn doodsoorzaak.. Een definitieve oorzaak waarop ik kon schelden.. Wat ik de schuld kon geven van al het verdriet en de ellende..

Nu kan ik dat niet… Elke keer als er een gesprek over Fons* zijn doodsoorzaak gaat dan merk ik dat ik zeg: “ze zeiden dit maar ik denk dat.. “ Een gevoel van spijt komt dan mijn lijf binnen.. Had ik maar.. Ik heb hier gelukkig wel een techniek op gevonden om niet steeds met dit gevoel van ‘spijt’ te blijven lopen. Ik blijf op zo’n moment herhalen dat ik op dat moment een keuze heb gemaakt met de kennis die ik op dat moment had. Daar kan ik nu van alles van vinden maar die kennis, wetenschap hoe je het ook wil noemen, was er destijds niet. Deze woorden kan je werkelijk op alle zaken toepassen. Je hebt op dat moment met eer en geweten een beslissing gemaakt. Er spijt van hebben brengt je nergens. Tuurlijk zou ik zaken nu anders doen en hoop ik elke dag weer dat ik nooit meer zulke beslissingen hoef te gaan maken. Spijt geeft je alleen maar meer kopzorgen. Je kunt deze zaken niet meer terug draaien. Je kunt er enkel andere in adviseren.. Dat ook zij beseffen dat ze hun gevoel (Ja daar is hij weer…) moeten volgen. Dat je niet zo hard voor jezelf moet zijn om alles ter twijfel te trekken. Jouw geliefde weet dat jij alles met de beste bedoelingen aanpakt / aangepakt hebt..

Jij hebt op het meest kwetsbare moment van je leven een keuze gemaakt en die moet je respecteren. Je moet daar mee leren leven. Bespreek je spijt gevoelens met je naasten en andere lotgenoten. Je zult zien dat jij jezelf veel meer aanrekent dan dat andere dat doen. Hou je vast aan dat je destijds niet meer kennis in pacht had om de keuze te maken zoals je dat nu zou hebben gedaan. Je groeit in je proces en daarmee ook in je keuzes. Logisch dat deze niet altijd de beste waren. Blijf je gevoel volgen en vertrouw er op dat jij dat ook destijds hebt gedaan en vandaag de dag nog doet.. want dan, kan spijt geen vaste voet aan de grond krijgen..